Ja, hier hoef ik niet lang over na te denken. Hoewel ik tegenwoordig minder vaak de muziek opzet, zijn er toch jaren geweest dat ik ongeveer leefde voor mijn favo band. Vanaf de tijd dat ik mocht, ben ik echt een absurde hoeveelheid concerten van ze afgelopen (ik ging toch al veel naar concerten, maar zij spanden de kroon).
Eén van de leukste locaties waar ik naar een concert van hen ben geweest, was “het Beach Rock Festival” van 24 juli 1994 op het Noorderstrand van Scheveningen. Het was bloedmooi weer, ik had VIP-kaarten (wat overigens niet veel voorstelde) en eigenlijk was het totaal niet druk (daarom ook vast de eerste en laatste keer georganiseerd).
Ik heb de hele dag half in en half uit het water op een afstandje van 15 meter een “geweldige” line-up gezien *kuch, kuch* (eigenlijk kan ik me maar 2 artiesten herinneren). Iggy Pop heeft een verpletterende indruk achtergelaten of was het nu dat hij zelf een verpletterende indruk had. Als men mij had verteld dat hij al een half jaar dood was, dan had ik dat waarschijnlijk geloofd.
Op een gegeven moment raakte ik aan de praat met een heel erg leuke jongen. Hij complimenteerde mij met mijn mooie ogen, vond het leuk dat ik zo zat te genieten. Ik geloof dat hij net op het punt stond om contactinformatie te vragen, toen drummer Jon Farris het podium opkwam en ik vergat alles en iedereen om me heen. Mijn enige doel was nog dichter bij het podium komen en alles wat er gespeeld wordt en alles absorberen. Niemand kwam toentertijd tussen mij en mijn toenmalige droomman: Michael Hutchence.
Die jongen heb ik helaas daarna nooit meer gesproken of gezien. Kan ik me ook wel voorstellen, want echt handig heb ik het niet aangepakt. Mocht iemand overigens uit deze summiere omschrijving iemand uit zijn omgeving herkennen, dan mag er altijd gemaild worden.
Ondertussen is al duidelijk over wie ik het heb: INXS en ik heb vandaag gekozen voor een live-uitvoering van “Burn for You”.
Liefs,
…
.
.
.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OqmsLHD5l3A]