Er hangt al een flink aantal jaar een gitaar naar mij te lonken. Oudlief speelde daar wel eens op en natuurlijk heb ik die ook geërfd. Het is nog steeds een wens om daar op te kunnen spelen, maar ja, dan wil ik natuurlijk wel meteen groots uitpakken. Geduld is helaas niet mijn sterkste kant en ik weet dat ik toch bij het begin zal moeten beginnen en dat zal wel iets gelijkwaardigs zijn aan mijn keuze van gisteren en daar word ik niet echt blij van.
Daarnaast is een gitaar toch een heel ander instrument dan bijv. zo’n urrugel. Gelukkig ken ik het begrip akkoorden, maar heel eerlijk zie ik door al die snaren het bos niet meer. En toch blijft dat ding roepen om mijn aandacht, strijk ik soms met mijn vingers langs de snaren (en dan komt er iets onsamenhangends uit).
Wat zou het toch fijn zijn als we, net als in The Matrix kennis en kunde met één knop zouden kunnen oploaden naar onze hersenen en dat we iets meteen onder de knie zouden kunnen hebben (geldt voor veel meer dingen). Het eerste nummer dat ik dan zou willen spelen, is er ééntje van Django Reinhardt: “Minority Swing”. Hmmm, wat zou dat toch leuk zijn!
Liefs,
…
.
.
.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA]