Ik zat er heel lang over te denken of ik zou uitleggen waarom ik voor deze plaat heb gekozen. Het is nl. iets waar ik me best wel voor schaam.

Op Oudliefs sterfbed heb ik hem beloofd dat ik het wel zou redden. Het is zo’n moment waarop je iemand waarvan je veel houdt, pijn ziet lijden en alles wilt zeggen en doen om hem maar gerust te stellen. En in mijn volle overtuiging van toentertijd was dat ook geen leugen. Ik had voor hem gekozen met alles wat daarbij hoorde en dat hij niet oud zou worden, daar was ik me volkomen van bewust…. Ik zou het gewoon als een uitstapje zien en daarna gewoon weer verder gaan waar ik mee bezig was. Dat dacht ik tenminste….

De werkelijkheid was anders. Als ik terugkijk, dan vielen de eerste weken, maanden na zijn overlijden nog wel mee. Ik werkte, was met van alles bezig behalve mijn verdriet. Dat ik de eerste maanden alleen maar op de bank kon slapen, ach, dat deed hij ook altijd en de bank slaapt nu eenmaal lekker. En toen, op een gegeven moment rond de eerste sadisversary, ging het niet meer.  Niet dat ik doordraaide of zo, maar ik was gewoon zo moe van ervoor zorgen dat ik niet verdronk. En gek is het niet, naast het verlies van Sjoerd, heb ik ook met een intensieve verhuizing te maken gehad en heb ik in de 2 jaar dát ik Sjoerd kende, regelmatig ’s nachts in het ziekenhuis gezeten.

Nu, ruim 3 jaar later (langer dan dat ik met hem heb mogen zijn), ben ik nog steeds de puzzelstukjes van mijn leven bij elkaar aan het zoeken. Zo makkelijk als ik samen met iemand een leven heb gedeeld, zo moeilijk vind ik het weer om in mijn eentje alles te moeten doen. Het valt me vies tegen en ik snap niet dat ik het zo lastig vind, aangezien ik het voor mijn tijd met Oudlief ook 18 jaar alleen heb gedaan (alleen wonen dus, ik ben geen aliën).

Zou het iemand anders overkomen, dan begrijp ik dat volkomen. Dan kan ik allerlei argumenten opnoemen waarom het allemaal begrijpelijk is, maar ik ben voor mezelf altijd zoveel harder en voel ik me alleen maar schuldig. Naar mijn familie en vrienden toe, maar vooral naar degene die in mij geloofde en die ik iets heb beloofd dat ik niet waar heb kunnen maken…

Liefs,

.

.

.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=aHiXAGfGExc&feature=related]

One Reply to “Blog Challenge Dag 28: Een liedje waardoor ik me schuldig door voel”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *