Na mijn noodkreet van vorige keer zijn er mensen voor mij op de bres gesprongen. Vriendin M uit D heeft de eerste stap gezet en andere vriendin M (vrouw van de enige echte H.) heeft nog wat kordatere stappen gezet.
Na een aantal jaar schijnbaar op de verkeerde plekken om hulp te hebben gevraagd (verdorie, had er eerder iemand ‘geluisterd’ en iets meer dan dat, dan had dit grotendeels voorkomen kunnen worden), heb ik nu een pro gevonden: T.
Vanmiddag zijn T en M te O. (die van H.) langsgeweest om de schade te inventariseren. Hij is op zich niet onoverkoombaar, maar dan moet er wel wat gebeuren. Helaas blijk ik dus toch weer overal buiten te vallen. Huurtoeslag kom ik niet voor in aanmerking (woning vrije sector) en zou er een mogelijkheid zijn om het contract aan te passen, dan blijk ik toch ’te veel’ te verdienen. Niet dat ik het zonder wel zou redden, maar regels zijn regels.
En dan zijn er ondertussen ook nog andere dingen gaande die ik net iets te ver vind gaan om hier te vertellen op ééntje na. Oudlief had een electriciteitsleverancier: Dong Energy. Na zijn overlijden ben ik maar overgestapt op een ander, want ik kon bij mijn huidige leverancier behoorlijk wat korting krijgen. Aangezien ik geen officiële medehuurder was en ook geen erfgename, moest de eindafrekening naar de familie van Sjoerd. Helaas bleek die onvindbaar en daardoor heeft Dong maar besloten dat ik mocht betalen. Men heeft verzonnen dat er een contract ligt en aangezien ik door alle eerdere obstakels soms niet in staat was om actie te ondernemen (en het TNT Post gebeuren èn het feit dat het incassobureau e-mailadres verzon), kan ik dus schijnbaar niet meer in beroep gaan. Hoppa, of ik al niet genoeg op mijn bordje heb,,,
En dan blijken daar natuurlijk weer ooit belachelijke voorwaarden voor worden opgesteld, want het gaat er niet om wat je uitgaven zijn (behalve die ene foute loterij, zijn er geen gekke dingen), maar wat de ‘norm’ is. Dat mijn vaste lasten hoger zijn dan die ‘norm’ dat maakt niet uit. Dat je daardoor nog meer in de problemen komt, dat maakt niet uit. Levert het bureau toch weer extra inkomsten op.
En nu weet ik het dus echt, echt niet meer. Ik heb nu mijn hoop gevestigd op wat andere bronnen die ik heb aangeboord. En lukt dat niet, dan heb ik geen flauw idee meer, dan toch maar optie 3? (maar oh, wat hoop ik vanuit de grond van mijn hart dat dat het niet zal worden)
Ondertussen probeer ik ook weer vertrouwen in de toekomst te krijgen, weer een een levensdoel te vinden, maar dit hierboven maakt het niet echt gemakkelijk (eufemisme).
Hetgene dat mij ongeveer wurgt op dit moment is gewoon mijn huur en urgentieverklaringen bestaan schijnbaar nauwelijks meer. Verdorie, had ik maar meer veerkracht, vechtlust gehad. Had ik maar in staat geweest om weer helemaal voor mezelf te zorgen (en ik had echt niets liever gewild!) en wéér schiet er door mijn hoofd, had ik maar nooit … nee, dat meen ik niet; ik had Sjoerd nooit niet willen leren kennen, maar oh wat had ik deze shitzooi helemaal niet gewild.
Ik dacht dat ik ‘rock bottom’ al had bereikt, maar helaas kon het dus nog dieper (en please nog steeds geen zorgen maken, want ik was niet van plan een andere ‘omgeving’ op te zoeken).
Liefs,
OWWWWW al die vervelende regeldingen. En wat heerlijk, dat welvarende coulante land waarin we leven. Waar mensen begrip hebben voor elkaar en bedrijven service hoog in het vaandel hebben en niet alleen maar voor de winst gaan.
Mijn bloed kookt voor je.. maar helaas heb je daar geen flikker aan…