Happy singles zijn alleen heppie als ze een klote relatie achter de rug hebben, ze nog nooit een goede relatie hebben gehad of als ze flinke autistische* trekken hebben. De rest heeft wel leuke momenten, maar wil dolgraag zijn leven met iemand delen.
Ik weet dat vrienden van mij het goed bedoelen en ik wéét dat een relatie niet heiligmakend is: de relatie die ik had met Sjoerd was niet perfect. Vermoedelijk zouden wij nooit iets zijn begonnen als hij niet ziek was geweest. Ik was totaal niet zijn type en ik had niet dezelfde voorkeuren als hij. Toch was het prima, we hadden een goede manier gevonden om samen te wonen. Het was geen broer-zus-relatie, maar ook geen heftige verliefdheid. Onze liefde voor elkaar is gegroeid in al die tijd en we accepteerden elkaar gewoon voor 100%.
Natuurlijk waren er wel eens ruzies. Ik herinner me een keer dat hij een mp3-speler naar mij toe heeft gesmeten van kwaadheid (gelukkig was ik al ongeveer buiten, dus het was ongevaarlijk). Ik ben boos naar mijn werk gegaan en heb later een sms’je gestuurd of ik nog terug mocht komen. Dat sms’je was “Maar natuurlijk lief. Je bent ook zo een schatje. Kom gauw poes.” Ik smolt en was de hele ruzie vergeten (niet eerlijk, want het was die keer mijn schuld).
Ook ik ben een aantal keer flink kwaad geworden. Er zijn momenten geweest dat we tegenover elkaar stonden en elkaar uit zaten te dagen om er maar mee te stoppen, maar dat was tegelijkertijd iets waarvan we hoopten dat de ander dat niet zou doen.
Ik weet dat je je in een relatie ook af en toe alleen kan voelen en dat gelijkwaardigheid binnen een relatie niet altijd bestaat. Dat je met zijn tweeën ruzie kunt hebben en in je eentje niet. Sjoerds conditie was niet geweldig, dus het huishouden kwam grotendeels op mijn schouders. Ik heb het allemaal gehad en toch…. ik zou er alles voor geven om nog een keer een mp3-speler naar mijn hoofd te krijgen, het nog een keer goed te maken.
Ongeveer een half jaar geleden leerde ik iemand kennen die mijn hoofd op hol bracht. Normaliter ben ik zeer terughoudend, maar toevallig had vlak daarvoor iemand tegen me gezegd dat ik juist niet zo voorzichtig moest zijn. Hij begon al na een maandje over mogelijke kinderen, iets waar ik helemaal niet mee bezig was en een hoofdstuk dat ik eigenlijk al af had gesloten. Een doosje werd weer opengedaan en ik begon het toch wel leuk te vinden. Niet dat ik meteen aan kinderen zou zijn begonnen, want een relatie moet eerst opgebouwd worden, maar toch…
Helaas, meneer E (ja, van Eikel) nam me al te snel voor lief en maakte met moeite nog wat tijd voor me vrij. En hoewel ik begreep dat er een aantal dingen/mensen in zijn leven zijn die heel belangrijk waren, ben ik toch wel meer waard dan 2 uurtjes per week en telefoontjes als hij toch aan het rijden was. Dat heeft een aantal keer een flinke ruzie opgeleverd en de laatste keer had ik het helemaal gehad. Ik snap niet dat iemand zo hard aan mijn waarschuwingen voorbij kan gaan en zo hard zijn eigen zin doordrijven zonder daarbij rekening te houden met de gevoelens van een ander. Ik snap niet dat iemand zo snel van stapel loopt als je het allemaal niet zo zeker weet, dat hij me van alles heeft wijsgemaakt en waarvan ik me nu afvraag wat hij ooit gemeend heeft.
En nu voel ik me weer zo enorm alleen. Ik ben vreselijk jaloers op al het geluk in mijn omgeving. Het is een dom programma, dus ik mis niets, maar ik word al misselijk als ik hoor dat “mijn man alles kan”. Die heppie stelletjes overal of juist stelletjes die er een enorme zooi van maken. Dat ze godverdomme niet beseffen wat ze hebben en dat het zomaar voorbij kan zijn. Dat liefde niet vanzelfsprekend is en dat je er gewoon hard voor moet werken en dat dat helemaal niet erg is en zelfs leuk kan zijn. En als het echt niet werkt, moet je stappen ondernemen om weg te gaan en niet blijven doorsukkelen.
Oh ja, vrienden zijn inderdaad heel erg belangrijk. Maar vrienden zijn er niet altijd, zij hebben ook een leven, soms een gezin. Meestal zijn zij niet in de ochtend aanwezig om een eerste bak koffie te zetten of om samen te beslissen wat jullie gaan eten. Daalt bij mij het inkomen, dan heb ik alleen mezelf om het op te lossen. Zij zijn er niet als ik alleen ’s nachts in bed lig en niet kan slapen. Vrienden zien niet altijd meteen als er wat aan de hand is en als er een urgent probleem is, ben ik 9 van de 10 keer op mezelf aangewezen. En natuurlijk bestaat er zoiets als telefoon, maar alleen bij hoge uitzondering (het daadwerkelijke overlijden van Sjoerd bijv) zal ik daar gebruik van maken. Niemand vind het leuk om regelmatig ’s nachts wakker te worden gebeld.
Het is niet dat ik iedereen het geluk misgun, dat iedereen om me heen maar ook verdriet moet hebben: verre van dat zelfs! Maar hou alsjeblieft op met te zeggen dat het zo fijn is om alleen te zijn, dat een relatie ook vervelend kan zijn. Ga jij dan maar in mijn schoenen staan. Wat houdt je tegen om bij je partner weg te gaan en ook alleenstaand te worden? Niets toch? Ik weet wel waar ik voor zou kiezen en helaas: zo gewoon is dat niet.
Liefs,
.
.
.
* Het is natuurlijk niet mijn bedoeling om autisten als negatief neer te zetten, maar het maakt wel duidelijk wat ik bedoel. Voor de meeste autisten is het gewoon bijna niet mogelijk om een relatie in stand te houden.
Ik snap je verhaal. Op een andere manier. *gaat er eens goed voor zitten om het over zichzelf te hebben*
Meestal ben ik optimistisch, of probeer dat te zijn. Ondanks de #stormopzee ( # dankbaar geleend van @Antjemaria). Maar soms lukt dat niet. Dan ben ik moe, kan ik mijn hoofd niet leegmaken of verzuip ik in mijn zorgen.
Als op dat moment mensen mij vertellen dat ik mijn kin omhoog moet houden kan ik af en toe wel gillen. Wie mij kent weet dat ik het meestal wel trek allemaal. En voor die momenten dat ik het niet trek heb ik geen behoefte aan goede raad, tips, trucs, zweverige quotes, of dooddoeners. Dan wil ik troost. Gewoon TROOST.
Dat iemand even zegt: ja meid wat is het toch KLOTE!!!
Dus dat doe ik dan nu voor jou. Meid, was is het oneerlijk dat het zo liep. En wat is het érg dat je alles alleen moet doen, met ijskoude pootjes in je bed. Dat je niet samen in hetzelfde schuitje zit maar alleen je route moet bepalen, je zeilen moet hijsen en de golven moet trotseren. Ik geef je een dikke virtuele knuffel, want meer kan ik niet doen.
En dit is meteen waarom de meeste mensen zo overlopen van goede raad: Niks kunnen doen is heel vervelend. Bedreigend en machteloos. Zo zij het. Daar ben ik niet bang van. Lieve Nicky, een dikke kus!
En meer heb ik ook gewoon niet nodig (en jij soms ook niet): simpelweg erkenning. Ik geloof dat ik dit stukje flink wat keren ga lezen en het zal me telkens troostende tranen brengen en het fijne gevoel van warme hartelijkheid van een bijzonder mens.
Dank je en een dikke kus terug!
Zo herkenbaar dat ik er gewoon stil van ben.
Het is niet leuk inderdaad.
En “niks” kunnen doen voelt machteloos.
Wat is niks doen? Negeren dat een ander het moeilijk heeft?
Dat wil ik niet.
Dus een welgemeende knuffel voor jou bijzonder lieve vrouw! xxx
Nee, dat merk ik ook aan je en dat maakt je nog bijzonderder dan je al bent. Dank je wel met een welgemeende nog grotere knuffel terug voor een net zo bijzonder lieve vrouw!
Na dit stukje heb ik toch het gevoel dat ik moet reageren.
Jaren geleden kwam ik uit een zeer vervelende relatie met toen drie kids, twee van mijzelf en 1 stiefdochter alleen te staan.
De kinderen waren 13, 5 en 2.
Daar sta je dan!!!
Het was zwaar, geen vent zit te wachten op je.
Ik was boos en strontjaloers op iedereen die wel een relatie had.
Ik vermeed pretparken, want iedereen liep daar gelukkig samen.
Ik vermeed op zaterdag boodschappen doen want ook daar liep iedereen gelukkig samen.
Ik ben een keer woest geworden op mijn vriendin omdat ze vond dat haar vent zoveel beneden bij haar was?? Pardon???
Ik wou dat ik gvd iemand had die beneden bij me was, ik vond het onbegrijpelijk echt waar.
Na jaren alleen had ik het eigenlijk opgegeven.
Ik zou de rest van mijn leven alleen blijven, en daar berust je in.
En toen, jawel toen kwam ik rob tegen, mijn grote liefde, mijn alles.
Geweldig, nooit meer opgerekend, gedacht altijd alleen te blijven, en dan dit.
Het was het wachten meer dan waard.
En mijn schatje zit in de wia en ik werk momenteel niet dus 24/7 bij elkaar, ik vind het heerlijk.
Hij zit me nooit in de weg, nog steeds niet.
Dus snap nog steeds die opmerkingen van mijn vriendin niet.
Dus lieve nicky, het komt echt.
Dan is het het wachten waard geweest.
Misschien duurt het je te lang, dat begrijp ik heel goed, maar ook dat zal een reden hebben.
En juist door je achtergrond zal je het strakjes dubbel en dwars waarderen dat je weer van iemand mag houden en dat diegene van jou houd.
Houd moed het komt uiteindelijk goed.
Xx Agnes