Vel geen oordeel over zaken waarvan je alleen de echo of de schaduw kent.
Er zijn bepaalde woorden en zinscontructies waar ik allergisch voor ben geworden. Mensen proberen zich te verplaatsen in de ander en komen dan al snel met lege, nutteloze opmerkingen als “Ik begrijp je” of “Ik weet hoe je je voelt”. Ja, soms, heel soms, weten mensen het. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, maar meestal weten ze het echt niet en ik ben er in de meeste gevallen blij om dat ze dat er niet mee hebben moeten dealen.
Maar áls je het niet mee hebt gemaakt, hoe kun je dan in hemelsnaam weten hoe het voelt om je kind te verliezen, laat staan het vergelijken met iemand die zijn partner is verloren; gelukkig hebben de meesten van ons dat niet allebei meegemaakt. En toch krijg ik heel vaak te horen dat het erger is om je kind te verliezen dan je partner.
Tuurlijk, zeg dat tegen de mannen en vrouwen met ‘jonge’ kinderen waarvan hun partner is overleden. Die naast hun eigen verdriet ook nog moeten dealen met het verdriet van hun kinderen en ondertussen ervoor moeten zorgen dat die kinderen ook nog goed terechtkomen. En is dat erger dan mannen en vrouwen die geen kinderen hebben? Nee, dat is wéér anders. Heeft de ene groep kinderen om zich aan vast te houden, de kinderlozen hebben dat niet. Aan de andere kant hoeven wij (kinderlozen) onze emoties minder onder controle te houden. En oudere mensen die hun partner verliezen…. die hebben een enorm lange tijd alles samen met iemand gedaan en die moeten daar maar maar blij om zijn. Alsof het een eitje is om na tientallen jaren weer alles in je eentje te moeten doen.
Vergelijk het ook niet met je ouders op jonge leeftijd verliezen. Als je iemand moet laten gaan, dan zorgt dat altijd voor een leegte: een leegte die nooit opgevuld kan en zal worden. Je mist nl. niet alleen je partner, maar je mist een geliefd persoon en je leven zoals je dat kende, is voorgoed veranderd. Misschien dat je ooit het geluk zult hebben om nog een kindje te krijgen, heb je zulke lieve schoonouders die een ouderrol kunnen vervullen of vind je een nieuwe liefde; het zal echter nooit hetzelfde zijn!
Dus laat iedereen in zijn waarde en, als je dat wilt, laat mensen die iets hebben meegemaakt dan hun hart bij je luchten. Je hoeft niets te zeggen, alleen maar te luisteren. Oordelen, vergelijken is helemaal niet nodig. Pijn en verdriet is niet meetbaar. Ok, ik moet toegeven dat ik stiekem in mezelf ook wel eens denk “gelukkig dat mij dát bespaard is gebleven”, maar ik hou dat voor mezelf en ik adviseer iedereen hetzelfde te doen. Vergelijken zorgt er nl. voor dat je onbewust tegen iemand zegt dat zijn/haar reactie overtrokken is en dat men zich niet aan moeten stellen en niemand schiet daar iets mee op. Het gevoel verandert daardoor niet en de kans is groot dat het alleen maar moeilijker wordt om er mee om te gaan en ik neem aan dat dat niet de bedoeling is om iemand nog meer pijn te laten voelen…
Liefs,
Amen! Helemaal goed gezegd!
Boodschap is duidelijk en ben het er wel helemaal mee eens. Vooral het stukje over oordelen!
Ik ben mijn partner recent verloren en ik heb wel gemerkt dat ik me in mijn ‘open’ houding me nu niet stoor aan deze gedrags- en communicatiestoornissen. Ze bedoelen het allemaal best goed en daar gaat het om. Ik begrijp helaas te goed wat je bedoelt… Wat kunnen mensen soms onzin uitkramen.
Bijzonder dat de reacties die hier staan, geschreven zijn door mensen die wel iets heftigs hebben meegemaakt en dat die daar een meer genuanceerde mening over hebben. Dank je wel Lin en Dennis.
Ik wens jullie beiden veel steun en liefde en de mogelijkheid dat de mooie herinneringen de pijn en het verdriet een beetje kunnen verzachten en telkens wanneer ik een kaarsje brand, zal deze ook voor jullie branden.