Sweetlikehoney

OK, ok, ik kan het niet laten. Hoewel ik me even tussendoor meteen afvraag waar Louis Armstrong, Glenn Miller en James Brown hun internetverbinding hebben, want ik had nooit gehoord van een breedbandverbinding met het hiernamaals. Vandaag weer wat geleerd, maar ik ben blij dat Dolly, Mick en Arnold ook de weg naar mijn blog hebben gevonden. Samen met de andere lieve reacties ga ik dan toch maar door.

Dit weekend ben ik weer een keertje in het Zeeuwsvlaamse geweest. Niet veel meer gezien dan de gezellige winkelstraat mét daarin een lege winkel waar binnenkort een vriend zijn imperium gaan uitbreiden (mooie zaak hoor jongen en de andere winkeliers heten je ondertussen al van harte welkom via mij), de drie verdiepingen van het huis van mijn ouders (waarbij de kamer van mijn broertje lijkt op een echt bruin café met bijbehorende luchtjes), de Westerschelde vanuit de verte en het beruchte Checkpoint met alle Franse auto’s voor de deur, op de stoep, straat en overal waar de Neuzenaartjes ze maar liever niet hebben.

Goed, wat ik daar in zo’n weekend doe? Euh… proberen 3 gesprekken tegelijk te volgen, het kabeltje van de dvd-speler, dat niet werkt, vergeten aan te sluiten, vooral veel snaaien (mijn moeder koopt alles waarop staat dat het nieuw of vernieuwd is of een nieuwe verpakking heeft gekregen en is in de hongerwinter opgegroeid, dus heeft als voorzorg voor een nieuw weeralarm alvast een winkelvoorraad van 8 weken ingeslagen). Daarnaast een beetje pc-hangen (niets anders dan thuis dus) en kranten (nee lief, niet de echte) doorspitten en daar vond ik onderaan op pagina twee een (klein) berichtje waardoor ik weer geheel ben opgekrabbeld.

Nu moet je weten dat het akkefietje van nu niet zo erg is als in 1995 toen ik geconfronteerd werd met de dood van Bob Ross. Kwijlend hing ik altijd aan buis gekluisterd om te zien hoe (Joy of Painting) Bob met een 1″ oval brush, wat “Van Dyke-brown”, “Indian Yellow” and a touch of “Titanium White” landschappen creeërde. Met wat sap-green droddelde hij er ‘a happy little tree’ bij en dan er toch nóg maar een boompje ernaast (even a tree needs a friend), eventueel een watertje met de bergen weerspiegelend in het water en er was weer een equivalent van het zigeunertje met traan geboren.

Hoewel een omroep (geen idee meer welke) het nog tot in den treure heeft herhaald, werd een 10e herhaling toch iets te veel van het goede (en dat moet wat zeggen met de zoveelste herhaling van the A-team op dit moment) en moesten we het voortaan zonder Bob doen. Nu las ik dus dat wereldomroep Max het toch weer proberen. Helaas geen Bob, maar met zijn opvolger ‘Gary Jenkins‘. Hij mist dan wel het ontzettend opwindende afro-kapsel van Bob, maar is wel in bezit van een indrukwekkend baardje. De landschapjes worden ongeveer afgeschaft (maar dat hebben we al van all mighty Bob geleerd) en gaan over op bloemetjes, poesjes en koi-karpertjes. Ach, variatie is niet alleen goed in de keuken.

Alleen ben ik bang dat Max mij als niet 65+’er gaat verbieden hier naar te kijken? Moet ik nu alle gordijnen sluiten en illegaal gaan kijken, het studiepakket stiekem door mijn ouders (ja, die mogen dat wel!) aan laten schaffen? En hoe zit het met de te geven workshops? Zal ik hier ook gediscrimeerd worden en met pek en veren het lokaal uit geschopt worden?

Ach, anders schaf ik toch gewoon de dvd’s van de Familie Knots aan. Tante Til geeft ook heel goed les en een kloddertje roze verf kan ik zelfs nog wel op canvas kwakken, maar toch… liever zou ik het huis volhangen met Jenkins of Ross-look-a-likes. Schat, hang jij alvast wat haakjes op en je weet meteen wat ik voor mijn verjaardag wil.