Sweetlikehoney

Afgelopen week ben ik toch maar eens begonnen aan “Komt een vrouw bij de dokter” van Kluun. Met lichte tegenzin, want ik hou nooit zo van hypes, die maak ik liever zelf of laat ze links liggen. Toch moet ik bekennen dat het een mooi boek is. Jammer van de verwijzingen door heel het boek heen, die remmen het lezen behoorlijk, dus heb je hem nog niet gelezen, die lekker overslaan: je mist er niets aan. Het is aan de andere kant wel een puur verhaal met veel relativeringsvermogen en humor. Zowel door de auteur als zijn vrouw. Fijn, want het onderwerp (een vrouw met terminale kanker en een man die notoir vreemdganger is) is behoorlijk zwaar.

Vreemdgaan is altijd een goed gespreksonderwerp voor discussies. Tenminste, als je mij erbij hebt, want ik heb gemerkt dat ik een andere mening dan de meeste van ons ben toegedaan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een watje ben en nog nooit ben vreemdgegaan (mam, pap, ik ben eigenlijk nog maagd hoor, geen s.e.k.s. voor het huwelijk). Uiteraard ken ik wel mensen waarbij de partner is vreemdgegaan en zelfs relaties zijn verbroken. Toch zou het voor mij niet de enige reden zijn om een relatie te beëindigen.

Ligt het niet ook ook aan de omstandigheden? Natuurlijk speelt je partner het spelletje niet echt netjes om het voor je te verzwijgen, maar ik vermoed dat we allemaal wel zo onze kleine of grote geheimpjes hebben en in hoeverre mag je dit iemand aanrekenen? Als de stabiliteit van de relatie wel goed is, gooi je dan maar de handdoek in ring zonder te vechten? Even teruggrijpend naar een mogelijk gevoel wat ik zou kunnen krijgen, komt de vraag bij mij op ‘Waarom doet mijn partner dit, houdt hij wel genoeg van me?’. Het is díe onzekerheid die funest kan zijn en het wantrouwen dat je er zélf aan over houdt.

Daarmee wil ik niet zeggen dat de mensen die wel met een vreemdganger te maken hebben gehad, de verkeerde beslissing hebben genomen om uit de relatie te stappen. Dat kunnen alleen zij beoordelen en wie ben ik om daar een meing over te hebben? Ik denk echter wel dat er uitzonderingssituaties zijn en je vooraf niet kunt inschatten dat dit een reden is om de relatie te verbreken.

Wat als je partner nu echt, echt, echt duidelijk aan je kan maken dat je wel op de eerste plaats staat. Je weet dat je op een voetstuk staat, dat je alles voor hem of haar bent en geen haar op z’n/haar hoofd erover denkt om je straks in te wisselen voor een ander. Wat als hij of zij open en eerlijk is en zegt hier behoefte aan te hebben, omdat jullie seksuele behoeftes onverenigbaar zijn, maar jullie het wel heel goed hebben samen? Of omdat je zo ziek is (zoals bij Kluun) dat het er gewoon niet (meer) kan zijn.

In “Komt een vrouw bij de dokter” wordt dit heel mooi neergezet (hoewel de auteur zelf de vreemdganger is, dus niet echt objectief), maar uit alles blijkt dat Kluun heel veel van zijn vrouw houdt. De manier waarop hij het doet, verdient geen schoonheidsprijs, maar enig begrip krijgt de lezer wel of deze dat nu wil of niet.

Ondertussen heb ik geleerd dat het belangrijkste is om te praten in een relatie. Juist over die onzekerheden, want die onzekerheden kunnen daardoor ontkracht worden en daardoor krijg je meer zelfvertrouwen. En onderwerp als dit hoort daar net zo goed bij. Zolang we elkaar niet beperken en allebei de ruimte krijgen om te groeien, we enorm veel lol hebben samen, dan zullen we dit ook wel overleven. Daarvoor is de rest te veel waard om dat weg te gooien.