Sweetlikehoney

Mijn werkgever is van het gulle soort (mits het in hun straatje past). Afgelopen vrijdag hebben we weer een leuk staaltje hiervan meegemaakt. Een megafeest in de Groenoordhallen in Leiden. Om scheve gezichten te voorkomen, had men wel officieel verteld dat dit was om de vijfjarige fusie van onze scholen te vieren, maar natuurlijk wist iedereen dat het eigenlijk mijn afscheidsfeestje was. Ik was erg gevleid en ontroert dat men mij op deze manier liet blijken dat ze mij wel zullen missen (ik zal mijn collega’s en de studenten ook heel erg missen hoor!).

Ze hadden in ieder geval flink, voor 4 ton, uitgepakt, Jules Deelder draaide plaatjes, de Comedy Club zorgde voor een lach, Big, Black & Beautiful, Maud samen met Glamourama en Xander de (sorry, even wachten…………………… ik moet even opzoeken hoe je dat schrijft) Buisonjé waren ingehuurd om het gezellig te maken (tjonge, Xander kan best zingen hoor, maar die númmers! Denken ze nu echt dat ik dat ik bekend ben met dat soort repertoire?).

Uiteráárd ontbrak de cocktailbar niet (die heeft men nl. op ieder feestje, ja, een essentieel onderdeel voor onderwijzend en niet-onderwijzend personeel en ok, ook voor de voorzitter van het Raad van Bestuur). Balen dat ik moest rijden, dus ik moest het bij één mojito laten.

Ook aanwezig was het team van kok Ramon Beuk (leuke knul btw). In het thema van het feest (De Kleuren Van …) had men allerlei hapjes gemaakt om de hongerige magen van de medewerkers te vullen (en een goede bodem te vormen voor de cocktails). Witte asperges met kip en limoensaus (wit), rode couscous met een sausje van rode pinda’s en gamba’s (rood) en haricoverts, een stukje entrecôte (toch?) en een groen sausje (groen dus) en een oranje (dankzij Ariane?) toetje van abrikozenijs, oranje mousse en iets anders oranjes (maar wel zo lekker dat ik de bakjes heb uitgelikt). Oh ja, laat ik het bijzondere voorafje niet vergeten: een bouillon van zeewier met blauwe surimi. Het zag er een beetje vreemd uit, maar was bijzonder goed weg te werken. Het was niet bunkeren, maar beukeren die avond.

Ik had het geluk dat Ramon mij en vriendin Mo (ik heb het al ge-sms’t, maar nogmaals bedankt dat je het met mij wilde vieren) welkom heette bij binnenkomst met een amuse van rucola-mousse, een in de oven gegaard cherry-tomaatje en dikke crème van Parmezaanse kaas. Binnen no-time waren er twee naar binnen gewerkt. De kok kon weer trots toezien dat er genoten werd van zijn creaties.

En natuurlijk moest ik even melden dat ik het afgelopen jaar een enorme culinaire verandering heb ondergaan en de zakjes en pakjes uit de keuken heb verbannen (hoewel ik moet bekennen dat ik afgelopen week éénmaal een zakje heb gebruikt voor de gevulde paprika’s met pasta). Tuurlijk wilde ik graag met de recepten van het feest thuiskomen, want Lief kon er vanwege gezondheidsredenen niet bij zijn (ook tot grote teleurstelling van mijn collega’s).

Het zal vast een geintje zijn geweest, maarreh… Ramon heeft beloofd een keer langs te komen en belofte maakt schuld, dussuh…. bij deze de uitnodiging. Je kunt me nu terugvinden, mag op ieder moment langskomen, de keuken is in orde en schoon, de messen geslepen, jij (en je vrouw) mogen ook meeëten en ik doe de boodschappen en de afwas (waar ik zo’n hekel aan heb: als je deze week nog langs kan komen, is onze handmatige Miele nog aanwezig). En als dank zal ik daarna nog een keer een promotiestukje schrijven, wedden dat het je veel publiciteit op zal leveren?