Sweetlikehoney

Voor één keer wordt dit een Engelstalig blog. Je zult snel genoeg zien waarom, maar mocht je het prettiger vinden om het in het Nederlands te lezen, dan staat deze in het vervolg van het bericht.

In 1986 I did my highschool exam in the Netherlands. My verbal English exam was a disaster (not really strange while I hadn’t read any of the books) and proposed to my parents to spend the holidays in an English speaking country. I had calculated it was relatively cheaper to send me of for a year than 3 months (unfortunately I only looked at the entree fees and forgot I would also need pocket money). But ok, my dear parents were able of letting me go to the USA to stay with a foster family.

I was placed in Salem, Virginia. No idea where it was, but I was extremely disappointed, ‘cause it wasn’t California, Florida or New York. No metropole for me, but a “small” town in one of the original southern states. Horrific! I saw myself sitting there like a Scarlett O’Hara look-a-like between people with southern accents. But I’ve had the time of my life. I’ve learned not all Americans are shallow and, though most of them are fixated on the US (not strange: the newspapers can be filled with just US-news), some do have an honest interest in other cultures.

About 26 mile from Salem lies Blacksburg. I often came there with my highschool football team to play against their local highschool (sorry, most of the times we won). Today I was confronted with my past in a less memorable way. A horrible shooting with many deadly victims. Many students were slaughtered and although I’m far away, for me this is very close by as well…. Unfortunately I don’t have much contact anymore with my old school mates and foster families, but now…. I would like to fly back immediately. I want to make sure nobody I know is involved. The chance that someone I know is involved is slim, but it wouldn’t be that…..

Dear, beautiful Virginia with your amazing Blue Ridge Mountains, but most of all, the great people I know (and the other people as well), I hope you got through this savely, haven’t lost anyone dear. And please have the courage and strength to turn this event into something positive and know you are always on my mind, but especially at this moment.

In 1986 heb ik voor het eerst examen van de middelbare school gedaan. Mijn mondeling Engels was een ramp (niet gek, want ik had de boeken niet gelezen), en stelde mijn ouders voor om mijn vakantie door te brengen in een Engelstalig land. Ik had berekend dat het goedkoper was om een jaar te gaan in plaats van 3 maanden (vergat wel even dat ik daar ook nog zakgeld nodig had) Maar goed, mijn lieve ouders hebben mij toch los kunnen laten en ik mocht een jaar lang in de VS in een gastgezin doorbrengen.

Ik kwam terecht in Salem, Virginia. Geen flauw idee waar het lag, maar ik was enorm teleurgesteld, want het was geen Californië, Florida of New York. Geen wereldstad voor mij, maar een “klein” stadje in één van de originele zuidelijke staten. Jakkes! Ik zag me al helemaal zitten als Scarlett O’Hara look-a-like tussen mensen met van die ‘southern accents’. Toch heb ik er de tijd van mijn leven gehad. Ik heb geleerd dat niet alle Amerikanen kortzichtig zijn en, hoewel veelal ingesteld op de VS (niet gek, want het is al groot genoeg om met landelijk nieuws de kranten te vullen), soms oprecht interesse hebben in andere culturen (dit leverde me echter wel soms hele vreemde vragen op).

Op 40 km van Salem ligt Blacksburg. Een stadje waartegen mijn ‘highschool’ vaak tegen heeft gevoetbald (American Football uiteraard; wij wonnen meestal) en waar ik regelmatig ben geweest. Vandaag werd ik weer eens met een dit stukje uit mijn verleden geconfronteerd en om een minder plezierige manier. Een gruwelijke schietpartij waarbij vele doden zijn gevallen. Veel studenten zijn op een bizarre manier afgeslacht en hoewel het ver van mijn bed is, is het voor mij ook zo dichtbij. Helaas heb ik veel te weinig contact met mijn vroegere klasgenootjes en mijn pleeggezinnen en nu…. ik zou het liefst meteen terugvliegen. Wil weten of er geen bekenden bij zitten. De kans dat dat het geval is, is klein, maar het zou toch niet dat …..

Lief, mooi Virginia je prachtige Blue Ridge Mountains, maar vooral mijn lieve bekenden, ik hoop dat jullie en je geliefden er allemaal goed doorheen zijn gekomen. En alsjeblieft, heb de kracht om deze gebeurtenis ten positieve te keren en weet dat jullie altijd in mijn gedachten zijn, maar zeker op dit moment.