De afgelopen twee zaterdagen heeft EenVandaag uitzendingen gemaakt over mensen die niet meer willen leven. De heer Obbe Terpstra is 86 jaar. Zijn vrouw is na een langdurig ziekbed overleden aan kanker. Haar lijdensweg is een schrikbeeld voor hem. Bovendien wordt Terpstra langzaam blind. Hij vertelt aan EenVandaag dat hij klaar is met zijn leven en wil sterven. Op 25 augustus neemt Terpstra een barbituraat in en sterft meteen.
Het is een aangrijpend verhaal van een man die het allemaal wel gezien heeft. Die geen plezier meer heeft in zijn leven en iedere dag maar weer wacht op de dood. Gisteren was het vervolg op televisie. Twee vrouwen kwamen in beeld wiens ouders deze zelfde wens hadden.
De vader van één van de twee had al eerder een poging ondernomen met behulp van pillen en in het ziekenhuis woedend uit zijn slaap ontwaakte, omdat men hem had gered. Toen besefte de vrouw dat het hem menens was. Op een dag kwam zij langs en bleek dat hij had besloten die dag er een eind aan te maken door middel van ophanging.
In wat voor wereld leven wij dat wij mensen een afgrijselijke dood toewensen, omdat men niet over zijn eigen leven mag beschikken? Hoe egoïstisch zijn wij dat wij verwachten dat mensen, ondanks dat men klaar is, blijven leven, omdat wij niet willen dat ze dood gaan.
Op het forum van EenVandaag is een levendige discussie gaande.
Een vrouw van 47 vertelt: Het deed mij verdriet dat mensen met psychische problemen niet aan bod komen. Ik lijd al jaren lang aan chronische depressie. Vanaf mijn 10de wil ik al niet leven, vanwege ernstig misbruik. Ik ben zo moe om steeds maar weer door te moeten. Ik heb een aantal zelfmoordpogingen achter de rug. De angst op weer een mislukking houdt me nog tegen een nieuwe poging te doen. Het is verschikkelijk als je bijkomt en doorkrijgt dat het niet is gelukt.
Iemand van 54 met HIV schreef dat hij al 28 jaar vaak erg ziek geweest maar steeds weer kwam hij er bovenop. Afgelopen juli heeft hij een beroerte gehad en ondervindt daar nog steeds erg veel last van. Ook hij wil er graag uitstappen, maar helaas zijn huisarts werkt niet mee. Die vindt het te vroeg.
Op het forum van EenVandaag stond een prachtige vergelijking van Arpie49.
Als je in een supermarkt loopt en je hebt alle boodschappen gedaan, en je hebt alles gezien wat er te koop is, dan wil je gewoon afrekenen en naar huis. En dan blijf je niet rondlopen omdat de caissière het nog zo leuk vindt om met jou een praatje te maken!!! Mijn moeder is bijna 92 geworden, en zeker de vijf!! laatste jaren wilde zij graag dood “omdat zij het inmiddels wel gezien had allemaal”. En niemand kon of wilde hulp bieden.
Net alsof je voor de dertigste keer gedwongen wordt om dezelfde film te bekijken met de kreet van je kinderen en kleinkinderen en al je buren en de doktoren “oma, hij is zoooooo leuk!!! je moet hem echt nog eens bekijken!!” En die hele omgeving is absoluut niet aan het verstand te peuteren dat je hem al dertig keer gezien hebt, dat je weet hoe hij begint, wat iedereen doet, en hoe hij afloopt. En dat je geen trek hebt om de inhoud alweer met je omgeving te bespreken…. Dat je eindelijk wel eens een andere film wilt bekijken!
Uiteraard is het belangrijk dat er wel, vrijwillige, goede begeleiding wordt aangeboden. Begeleiding zorgt ervoor dat iets bespreekbaar wordt en dat iemand niet in stilte hoeft te lijden. Het kan, als iemand wil, ervoor zorgen dat iemand besluit om toch verder te leven of echt rust vindt en op een waardige manier zijn leven af kan sluiten.
Mensen worden van wieg tot graf gedwongen mee te lopen met de meerderheid. De medici kunnen heel veel problemen oplossen of tot in den treure het leven verlengen, maar zij kunnen niemand dwingen om van het leven te genieten. Het is heel pijnlijk voor de omgeving om een situatie mee te maken waarbij iemand die het niet meer naar zijn zin heeft, een doodswens heeft. Maar betekent dat dat men maar moet leven omdat wij de dood niet kunnen accepteren? Men zegt dat de grootste gift het leven is. Ik vind dat het grootste cadeau dat men iemand kan schenken, het recht op sterven is. Altruïsme en liefde in zijn grootste vorm.
Wil je de uitzendingen nog een keer zien, dan kan hier en hier . Let op! De Nederlandse publieke omroep heeft besloten om hele bevolkingsgroepen die geen gebruik maken van Windows en Windows Mediaplayer/Explorer buiten spel te zetten, dus als je Firefox/Linux hebt, dan kan het zijn dat je het helaas niet kan zien.
dit is gewoon een heel moeilijk onderwerp, waarvan de meningen zeer uiteenlopen. ik ken ook verschillende mensen die op zeer tragische wijze een einde hebben gemaakt aan hun leven. jonge mensen nog. bij oude mensen kan ik het vaak begrijpen. bij jonge mensen vraag ik mij soms af of ze echt alles geprobeerd hebben, want vaak blijven er toch nabestaanden (en in 1 geval zelfs 2 jonge kindjes) over die heel veel vragen hebben die nooit meer beantwoord kunnen worden.
Het is ook een enorm moeilijk onderwerp Bingelke. Ook ik heb jonge mensen in mijn omgeving die eruit gestapt zijn. Maar veronderstel dat het wel mogelijk zou zijn, zou het daardoor niet meer bespreekbaar worden? Dán krijgt men in ieder geval antwoorden (hoewel het niet de antwoorden hoeven zijn waar jij het mee eens bent), want het hoeft niet stiekem.
Hoelang moet iemand ‘proberen’? Hoelang moet je iemand vasthouden die niet meer wil? Moet je je eigen belang boven die van een ander willen plaatsen?
Waar het mij om gaat, is dat het bespreekbaar wordt. Dat er over nagedacht wordt. En, hoewel moeilijk, er naar een oplossing wordt gezocht, want iemand die wil, zal het toch doen. Dan toch liever op een humane manier?
http://www.rws.be/home.html
Er is een verschil tussen tragisch een eind aan je leven maken en iedereen in verbijstering achterlaten, of een eind aan je leven willen maken en dan hulp zoekt om dat te doen.
Het eerste snapt niemand, want “het is toch zo’n gezellig persoon die nooit wat klaagt”. Bij het tweede snapt iedereen het. Waarom? Omdat de tweede categorie een klager is. Maar dat maakt de problemen van categorie 1 niet minder “echt” voor die persoon. Ze zijn alleen bij anderen niet bekend.
@Bingelke: nabestaanden zijn helemaal geen issue als zo’n persoon het idee heeft dat de wereld beter zonder hem/haar kan verder gaan.
Tja, ik denk dat je deels op beide punten gelijk hebt. Iemand die nog steeds het gevoel heeft dat hij/zij verschil zal maken, zal minder snel die stap zetten. Dit wel mits het gaat om mensen die psychische problemen hebben.
Er is ook een groep die (meestal ouderen, maar ook ‘jongeren’ met een niet bedreigende of langzaam aftakelende niet dodelijke ziekte) gewoon alles al heeft gezien.
Dat men mensen die hun problemen aankaarten als ‘klagers’ ziet, is ook waar. Toch is het daardoor belangrijk die bespreekbaar te maken. Het lijkt alleen klagen, omdat er niet goed mee omgegaan kan worden. Te beangstigend voor de meesten en daardoor probeert men het hokje te plaatsen: meestal dus ‘klagen’.
Daarom ook mijn opmerking: goede professionele hulp voor degene die het willen. Iedereen mag beschikken over zijn eigen leven, maar probeer daar degene uit te filteren die alleen de situatie zat zijn en dit verwarren met het leven. Die dus eigenlijk echt roepen om hulp. Ik denk dat het nu ook wel eens gebeurt dat mensen die een poging doen vanwege een roep om hulp, toch komen te overlijden omdat ze de (voor hen) ‘verkeerde’ methode hebben gekozen.
Is het misschien de vrees voor het verdriet wat je als nabestaande hebt? Verdriet dat toch zal komen, wellicht denkt men in zo’n situatie dat het minder is als je iemand ziet lijden aan uiterlijk zichtbare symptomen. Als er niet veel mis lijkt te zijn, is het misschien moeilijk te verkroppen.
Bij wat voor verlies dan ook, nabestaanden zullen altijd verdriet hebben. Mijn oma is op een respectabele leeftijd overleden, toch blijft het verdriet.
Juist omdat iemand er niet over praat, maar wel lijdt, krijg je inderdaad vraagtekens. Wil iemand dood, dan heeft hij hier echt wel goed over nagedacht. Het probleem is dat dit in stilte gebeurt, omdat het onbespreekbaar is. Bespreekbaar maken, zorgt voor meer begrip en misschien kan het er in sommige situaties ook voor zorgen dat iemand de stap niet meer wil zetten (dit overigens zónder iemand over te halen, want ik ben echt voor vrije wil).
Hoi Sweetlikehoney,
Dit is nu precies waaro ik een euthenasie verklaring heb, om dit soort dingen te voorkomen.Ik regel alles zelf, dus ook dit.
Liefs Astrid
Ik vind het erg moedig dat je daarover hebt nagedacht Astrid. Zoals voor iedereen in mijn omgeving geldt, hoop ik dat jij en alle anderen een lang en gelukkig leven zullen hebben. Ik hoop alleen echt niet dat iemand hier blijft alleen voor de ander en geen plezier meer heeft of ondraaglijk daarvoor moet lijden.
Ik besef dat ik een heel moeilijk onderwerp aansnij en dat het soms pijnlijk en verdrietig kan zijn. Dát is niet mijn bedoeling. Hopelijk helpt dit het bespreekbaar te maken. Verdriet om iemand die dood gaat, zal er altijd zijn. Laten we dit verdriet niet nog groter maken door te moeten beseffen dat iemand zijn laatste tijd hier in pijn heeft moeten doorbrengen.
Juist moeten we dit bespreekbaar maken, juist! Waarom een taboe om de dood? Ik ben er heilig van overtuigd dat ik terug kom als een meeuw en schijt op de kop van iedereen die me dwars zat in dit leven 🙂
Mensen vinden het moeilijk om over te raten omdat het vaak erg dichtbij komt en ze moeten zich dan kwetsbaar opstellen? Maar wat is daar mis mee> Ja je kan gekwetst worden dan, nou en? Weer een levenles erbij zou ik zo zeggen….
Liefs Astrid
Het probleem zit hem in het feit dat, om waardig afscheid te kunnen nemen van het leven, we allen noodgedwongen moeten beroep doen op anderen, en best op geneesheren.
Met waardig bedoel ik een pijnloze, niet geweldadige dood, waar niet de volgende ochtend iemand voor een zware verassing komt te staan …
daar ligt nu juist de grens tussen zelfmoord en euthanasie.
Bij het eerste beslist de persoon en voert hij zelf uit, bij het tweede beslist de persoon en iemand anders voert het uit.
zelfmoord wordt maatschappelijk afgekeurd terwijl euthanasie al heel wat acceptabeler wordt gevonden.
en dus gaat men al vlug spreken over een recht op zelfbeschikking en dus op euthanasie.
Maar voor deze geneesheren, die het dan ‘moeten’ uitvoeren, is het ook een moeilijke gewetenszaak.
We kunnen ook niet eisen dat zij, tegen hun eigen geweten in, meewerken aan een actieve levensbeëindiging.
daar krijg je dan de splitsing tussen de ‘vrije’ klinieken en de ‘christelijke geïnspireerde’ klinieken. (zo is het toch in België)
alleen, wanneer je morgen ergens te lande onder een bus terecht komt,(en ik wens het je zeker niet toe) waar brengt men je dan heen met de ziekenwagen … en wat zal er dan gebeuren met je wilsbeschikking als je zelf niet meer in staat bent iets duidelijk te maken …
het blijft, of men het wil of niet, een dilemma.
Klager bedoelde ik niet letterlijk, maar dan snap je wat ik bedoel: geen binnenvetter dus.
@Alex
Bij euthanasie is het inderdaad zo dat het kan zijn dat iemand anders wordt ‘verplicht’ het laatste zetje te geven. Ik denk dat het bij zelf eindigen zo kan zijn dat alleen de middelen worden verschaft en dat de persoon zelf het laatste stapje neemt. Maar het is een heel moeilijk onderwerp. Je kan mensen er niet toe verplichten hier aan mee te werken (hoewel dat wel gebeurt bij treinmachinisten en dan ongewild) en je moet oppassen dat mensen het niet onder semi-dwang gaan doen. Maar hoe het nu gaat, is ook geen oplossing. Het doet me gewoon enorm verdriet dat ik de afgelopen dagen berichten lees van mensen die nu openlijk (hoewel anoniem) durven vertellen dat ze al langer niet willen leven. Wat dat betreft zijn we al een stapje verder, er wordt over nagedacht. Nu nog mensen met lef voor een goede oplossing.
@Switch
Ik begrijp je wel hoor. Heel goed zelfs en ik weet dat je het zegt om het te benadrukken. Er zijn echter genoeg mensen die er wel zo over denken en er daardoor voor zorgen dat men zich ook nog eens schuldig gaat voelen, denkt dat men gek is en zijn mond weer dicht houdt. En dat is, zoals je wel uit mijn verhaal kan opmaken, niet de bedoeling.
@Iedereen
Ik ben trots op mijn lezerskring. Nuchtere mensen die hierover durven na te denken en een inhoudelijke discussie aan te gaan. Wauw! Dít is waar ik op hoopte. Bedankt voor het delen van jullie gedachten.