Nieuws waar vandaag niemand omheen kon: Antonie Kamerling. Gisteren heeft hij na veel worstelen gekozen voor een zelfgekozen einde. Er zijn vele Antonies op deze aardbol. Mensen die door een ‘chemische’ depressie niet weten hoe ze verder moeten gaan of in zo’n extreme situatie zitten, dat ze geen uitweg meer weten.
Gelukkig kunnen een aantal van hen wel geholpen worden met medicijnen of vinden ze plots de kracht om hun leven om te gooien en de situatie te baas te worden (of er in ieder geval mee om te gaan). Absoluut bewonderenswaardig, maar toch wil ik de stap van de mensen die bewust niet verder willen gaan, ook niet bagatelliseren.
Ik heb vandaag reacties van mensen gelezen die een zelfgekozen einde laf vinden en egoïstisch. Op het eerste gezicht lijkt het inderdaad egoïstisch, maar er gaat zo’n proces aan vooraf. En op een gegeven moment denkt men dat ‘nabestaanden’ beter af zijn zonder diegene. Eigenlijk is enorm verdrietig dat men zich zo enorm alleen voelt en dat ze niet meer bereikt kunnen worden en nog erger vind ik het dat men alleen door zo’n proces heen ‘moet’.
Voor de degene die op dit moment is een soortgelijke situatie zit. Ik hoop dat er mensen in je omgeving zitten waarvan je diep in je hart weet dat ze heel veel van je houden. De keuze is aan jou, niemand mag voor jou bepalen wat wel en niet goed voor je is, maar heb je dat lijntje en is het goed voor je, wees dan niet bang om te gebruiken. Natuurlijk kunnen zij niet jouw hele zware last dragen, maar samen wordt het hopelijk iets lichter.
Heel veel liefs,