Het was de bedoeling om gisteravond vroeg te gaan slapen. Sinds mijn oudlief er niet meer is, heb ik echter nog steeds moeite om naar bed te gaan. Gewoon omdat ik geen zin heb om in mijn eentje dat grote bed in te stappen. Niet gezellig en vooral koud en leeg.
En wordt nog eens versterkt op een avond zoals dus gisteren, want straks heb ik mijn eerste inzet als vrijwilliger bij een mevrouw die terminaal is. Ja, ik ga mij inzetten voor de palliatieve zorg. Iets wat de meeste mensen erg eng vinden. Ik niet, ik heb het al meegemaakt en er is niets engs aan en toch…
Ik ben altijd zo stoer. Ach, ik red het wel, doe ik wel even (en ik geloof het altijd wel op het moment dat ik het zeg) en stiekem, in die donkere uren, zie ik er best wel tegenop. Dat was zo op het moment dat mijn oudlief overleed en ik in mijn eentje naar hem toeging om hem te verzorgen, toen ik stoer vertelde dat ik wel in mijn eentje naar de crematie zou komen. En ook toen ben ik te trots geweest en heeft niemand er doorheen geprikt. Ik heb ruim een uur rondgereden, omdat ik het uitvaartcentrum niet kon vinden: 2 keer zelfs! Ik had beter moeten weten, mijn omgeving had beter moeten weten.
Straks dus mijn eerste inzet en sinds gisteravond laat beginnen er allerlei enge dingen door mijn hoofd te spoken. Een echtgenoot die binnenkort zijn liefde zal moeten laten gaan. Die mij zijn vertrouwen geeft om mij een aantal uur alleen met zijn vrouw te laten zijn. Veronderstel dat juist tijdens zijn afwezigheid… Het is niet dat ik bang ben om iemand te zien doodgaan, daar is niets engs aan (meestal niet tenminste), maar het idee dat hij er niet bij zal zijn. Dat ik zal moeten bellen om door te geven dat hij te laat is… Nee, daar heb ik toch echt geen trek in.
En op zulke momenten mis ik mijn oudlief zo enorm. Iemand die er even voor je is om je bemoedigend toe te spreken. Die even tegen je zegt dat je het wel kan, dat de kans groot is dat er niets zal gebeuren. Die even zijn armen om je heen slaat en waarbij je kan uithuilen, zodat je het straks wel aan kan.
Natuurlijk zal ik toch gaan. Ik weet hoe belangrijk het is om ruimte voor jezelf te hebben en even niet te hoeven zorgen, dat er even voor jou gezorgd wordt. Ook voor die mevrouw kan het prettig zijn om misschien even niet sterk te hoeven zijn. En natuurlijk is het ook een beetje Stichting Eigenbelang dat ik het wel fijn vind om even echt te kunnen helpen, maar het zou zo fijn zijn als iemand mij ook even door die laatste momenten helpt voordat ik daar naartoe ga.
Liefs,
Hallo Nicky, hallo SweetLikeHoney, via Twitter kom ik vandaag voor het eerst op je blog. Vanwege de verjaardag van je Oudlief, zoals je hem zo mooi noemt. En ik lees je “Te stoer”, en je ontroert me. Nou weet ik wel, zelfs een verlepte Abba song in de film MamaMia kan me tegenwoordig ontroeren, maar toch. Dank je dat je zo mooi je menselijkheid voor mij, lezer, durft te beschrijven. Groet, een goede mooie waardevolle dag gewenst vandaag, ik kom je wel weer tegen op Twitter.
Paul
Dank je wel Paul…