Sweetlikehoney

Sinds half februari word ik ingezet als vrijwilliger bij een stichting die palliatieve zorg verleend bij mensen thuis (en in enkele situaties ook wel eens in een hospice). Deze stichting, Hoom, zorgt voor vrijwillige ondersteuning van mensen die mantelzorg verlenen, mensen die ernstig ziek zijn (buddyzorg) en ook voor kortere termijn bij mensen die ziek zijn. En dan natuurlijk de terminale zorg (wat vanwege mijn achtergrond -overlijden van mijn lief- logisch is dat ik hier terecht ben gekomen).

Half februari kreeg ik te horen dat ik ingezet zou worden bij een wat ouder echtpaar waarvan de vrouw ongeneeslijk ziek was.  Eens in de zoveel tijd ging ik daar langs om haar man te ontlasten. Hij kon even tijd voor zichzelf nemen om bijv. boodschappen te doen en zijn hobby uit te oefenen.  Vanavond zou hij naar een bijeenkomst gaan. Ik had al begrepen dat het niet echt goed ging, maar hoewel ik er de eerste keer met lood in mijn schoenen naartoe ging, heb in me er in de loop der tijd wel in berust dat het einde nader was en dat het kon gebeuren als ik er zou zijn.

Inderdaad ging het zoals ik al had verwacht. Mevrouw is vanavond in mijn bijzijn, maar gelukkig ook van dat van één van haar kinderen, gegaan. Heel rustig en vredig, zoals eigenlijk altijd zou moeten.  Natuurlijk is het voor mij heel anders dan mijn ervaring, dat was in een ziekenhuis met een arts erbij, dus even wennen wat je dan moet doen. Bellen van haar man, thuiszorg en huisartsenpost. Toen haar man thuis kwam, de begrafenisondernemer. Alles werd als vanzelfsprekend opgepakt en dat was wel heel bijzonder om mee te maken.

Voor mij was een ‘angst’-puntje weer geconfronteerd worden met iemand die haar laatste adem uitblaast en alles wat daarna fysiek gebeurt met haar.  En het viel me allemaal wel mee (gelukkig). Ik heb er voor de familie kunnen zijn en ik geloof dat ik voor een ieder wel wijze woorden had. Natuurlijk zal ik niet alles even goed hebben gedaan, maar ik ben ook maar mens. Zo ben ik rond een uur of twaalf weer naar huis gegaan.

Nadat ik thuiskwam, heb ik nog even een lieve vriendin gesproken bij wie ik mijn verhaal kwijt kon (zo fijn dat die er zijn!). En nu, zit ik hier even in mijn eentje nog een beetje te stuiteren van de adrenaline en opeens hakt dat gemis er weer in. Mis ik gewoon de wijze woorden van mijn lief, zijn armen en zou ik zo graag weer even bij hem op schoot willen zitten.  En morgen zal ik vast weer overeind staan, zal de dag er weer normaal uitzien, maar nu heb ik helemaal geen zin om nu mijn bed op te zoeken: niet in mijn eentje. En dat ga ik toch nu doen, want ik weet dat wat ik heb gedaan, goed is geweest en dat de eerste keer altijd het meest lastig is.

Liefs,