Ik was een jaar of 20 en werkte nog bij een groot Informaticabedrijf. Daar werkte ik op de afdeling PR als afdelingssecretaresse. Voor een grote mailing werd een uitzendslaaf ingehuurd. Deze jongen (geen flauw idee meer wat zijn naam was). Hij mocht de hele dag brieven vouwen en envelopjes dichtlikken. Dodelijk saai werk, maar hij was blij met mijn aanspraak (en ik kon toendertijd nóg beter ratelen dan tegenwoordig).
Op zijn laatste dag kwam hij naar me toe om te vragen of ik een keer met hem uit wilde stappen. Altijd wel om nieuwe mensen te leren kennen en in voor een beetje lol (neeeeeeh, ik was echt heel erg braaf) , heb ik ja gezegd.
Hij kwam mij ’s avonds (als een echte ‘heer’ betaamd) ophalen van huis. Boven aan de trap bleek dat hij dat hij een grote bos bloemen had meegenomen. Ik schrok me wild toen ik zag wat het was. De bos bestond uit allemaal witte bloemen (waaronder een berg lelies: a very big no no!) met daar in het midden 1 rode roos.
Ik had het niet meer en had eigenlijk meteen willen zeggen dat ons uitstapje geen goed idee was. Maar naast veel te braaf, was ik ook nog te beleefd om hem vooraf de bons te geven en ben de bos maar in het water gaan zetten. In de keuken merkte ik dat er ook nog een kaartje zat waarop hij iets had geschreven. Met lood in mijn schoenen las ik wat erop stond:
- Bedankt voor de hele leuke samenwerking
- Omdat je een leuke meid bent
- Omdat er iets is, maar wat ……
Tja, blont ben ik nooit geweest en die enkele rode roos zei mij al teveel. Bij mij was van enig “iets” totaal geen sprake. Ondertussen vroeg E. (ik weet helaas opeens zijn naam weer: eentje die ervoor zorgt dat je geen zin meer hebt zodra je zijn naam uitspreekt) of ik het kaartje had gelezen. Euh…., ik had zo gehoopt dat hij er niet naar zou vragen. Ik heb hem wijsgemaakt dat ik dat zo graag wilde bewaren voor na het stappen en dat we heel snel weg moesten voor onze reservering. De hele avond heb ik op hete kolen gezeten, en heb alleen maar getracht om ervoor te zorgen dat ik geen ‘schuld’ bij hem hoefde in te lossen. Daarna heb ik hem nooit meer gezien. Tenminste…… niet tot vele jaren later.
Het is erg leuk als mannen zo charmant zijn, ik ben er ondertussen ook aan gewend dat een man de deur voor je open houdt en zelfs als hij er op staat om het eten te betalen, heb ik daar meestal geen problemen meer mee. Maar waarom, waarom, kunnen sommige mannen zo onhandig zijn en uit het niets zo’n actie ondernemen? Ik heb graag eerst wat -duidelijke!- signalen voordat uit het niets aan mij de liefde wordt verklaard. Was het niet zo dat jullie altijd zeiden waar het op stond en duidelijkheid gaven? Of houden mannen toch van een vleugje SM en willen ze zo graag een blauwtje lopen?
Liefs,
En hoe was E. vele jaren later?
*Sweet trekt een vies gezicht* Cat-meisje, wil je me daar nóg een keer aan herinneren???
Nou ja, E. sprak me aan in Den Haag om de weg te vragen en er ging echt geen belletje rinkelen (uit het oog….). Toen we elkaar voor de tweede keer die avond in een café zagen, zei hij met mij had samengewerkt. Ik geloof dat ik een week later dacht aan die lelie’s en roos. Tja, trauma’s kunnen diep weggestopt zitten. 😉