In een ver verleden (voor het Internet-tijdperk) heb ik ooit een jaar in de VS gewoond. Mijn vader zat iedere maandag achter zijn typemachine (een nog ouderwetser, niet-elektronisch geval die tegenwoordig ook te vinden is in het museum Boijmans van Beuningen) zitten en typte dan een brief aan mij die de volgende dag op de post ging. Dinsdag een week later had ik hem dan in de bus. Deze brieven heb ik nog steeds, zorgvuldig opgeborgen in een map, thuis liggen en ik koester ze. Op speciale momenten (verjaardag, Oud en Nieuw) belde ik met mijn ouders, maar zeker niet te lang, want het kostte toch wel 5 gulden (2,30 euro) per minuut.

Soms, heel soms, ben ik nog verbaasd over de mogelijkheden die je tegenwoordig hebt om te communiceren. Ging vroeger alles per brief of telefoon, nu heb je daar het snelle Internet bij en het bijbehorende Messenger en Skype. En voor mijn Nederlandse kring heb ik ook nog een vaste lijn via VOIP, dus mag ik gratis en onbeperkt naar alle vaste nummers in Nederland bellen (enige vage bijkomstigheid is dat de verbinding na precies 1 uur en 58 minuten wordt verbroken).

Een oud-collega en tegenwoordig vriendin heeft 5 jaar geleden de stap gezet om naar China te emigreren en daar alle Chineesjes te overdonderen (moet niet moeilijk zijn). Een ander vriendinnetje van mij heeft een tijdje op Curaçao gewoond en tegenwoordig woont een vriend van mij op Aruba, ook die twee sprak/spreek ik regelmatig via messenger of e-mail.

En dan mijn Nederlandse vrienden. Op de een of andere manier hebben die zich ook over heel Nederland verspreid. Van het uiterste Noord-oosten tot België (wat ik dan nu maar even voor alle gemak ook onder dit kopje schaar: misschien wordt het binnenkort wel waarheid) en alles wat daartussen zit. Dankzij moderne communicatiemiddelen heb ik nog steeds contact met mensen over de hele wereld. En dan merk ik dat daar ook weer mensen zijn die om me geven.

Afstand, tijd, het maakt allemaal niets uit. Soms ploppen ze gewoon op als je weer eens achter de pc zit en dan heb je het idee dat ze tegenover je zitten of aan de overkant van de straat.

Mijn Nederlandse, compleet in China geïntegreerde, vriendin zat dus vandaag weer online. Vanwege het tijdsverschil (6 uur later) is het af en toe niet makkelijk om elkaar te treffen, maar soms, zoals vandaag lukt het weer wel.

Lekker miepen, soms serieus, soms heel wat minder. Prachtige verhalen horen over een heel bijzonder land waar wij eigenlijk vaak een verkeerd beeld van krijgen (en soms ook juiste hoor). Altijd fijn zo’n bron dichtbij. Weer weten hoe het met elkaar gaat, beseffen dat zelfs daar mensen zitten die om je geven: heerlijk!

En daarna gisteravond nog ‘even’ met een nieuwbakken vriend uit Nederland aan de telefoon gezeten. Vaste lijn, dus Telfort zal wel weer balen dat we goed gebruik maken van de telefoon terwijl het hen niets oplevert (en maakte dat dus ook weer kenbaar door na 1 uur en 58 minuten de verbinding prompt te verbreken).

Tja, ik ben wel blij om in een wereld met zoveel communicatiemogelijkheden te leven. Een dingetje mis ik echter nog: “Beam me up Scottie”. Wanneer wordt dat nu eens geïntroduceerd, Startrek heeft toch ondertussen de kinderfoutjes er wel uitgehaald?

Liefs,

5 Replies to “All over the world”

  1. En… ben je begonnen aan het boek van Karin Kuiper? De voorpublicatie is veelbelovend. En ik vond jouw blog ook weer leuk om te lezen. Ik ben ook blij met de communicatiemogelijkheden van tegenswoordigs. Met 1 maartje, ze haperen zo vaak! Kan me niet herinneren dat je ‘vroeger’ wel eens problemen had met je telefoon. Tegenwoordig lijken we dat allemaal wel eens te hebben en ook gekut met onze PC en zo. En dan merk je hoe afhankelijk je bent geworden van al die communicatiemiddelen. Als je telefoon of PC hapert, kun je je opeens ‘compleet’ afgesloten voelen van de wereld, zeker als je geen partner hebt. (Ofschoon, als je relatie in een kutstadium zit, kun je je natuurlijk net zo allenig voelen.)

    1. Vroeger is nog niet zolang geleden hoor en het heeft me daar een bom duiten gekost. Tja, communicatiemiddelen kunnen inderdaad flink haperen.

  2. Grappig, die 1u58m. Dat is bij mij exact 2u00m. Dacht bij de eerste keer dat ik iets fout deed, maar bij herhaaldelijk optreden was het duidelijk dat het niet aan “ons” lag.

    1. Yep, maar wel erg oneerlijk dat jij twee minuten meer tijd krijgt dan ik. 😉 Volgens mij heeft Telfort zo wie zo (of is het nu sowieso?) vage regeltjes. Kan ondertussen nog steeds niet met internationale (gratis) servicenummers bellen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *