Ik zit hier met gespannen kaken, rode ogen en trillende handen te typen. Iedere dag merk ik dat het minder goed gaat en het verbaast me telkens weer dat ik toch nog dieper kan zinken. Al 2,5 week ben ik niet meer buiten geweest. Bang voor wat er op de deurmat ligt, wetende dat ik er niks aan kan doen, dat ik iemand ben ‘waarmee men geen rekening kan houden’. Ik ben blij dat ik zo’n crea lief had, waardoor ik nu ook nog creatief met alle restjes in huis om kan gaan (hoewel kastjes en koelkast nu wel heel erg leeg beginnen te worden). 😉
Communiceren lukt me niet meer. Ja, wel zo’n monoloog als dit waar ik mijn gedachten op papier zet (en dat zijn er nogal veel), maar met mènsen… Ik schijn steeds de verkeerde dingen te zeggen en iedereen keer op keer teleur te stellen. En dat terwijl ik alleen mijn best doe om te doen en gewoon faken en soms gaat dat gewoon niet meer. Zelfs een klein berichtje naar @Ragnaja of @ulrica_delamar lukt me niet meer, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. 🙁
Altijd probeer ik iedereen te beschermen. Ik had een vriendin die smoorverliefd was/is en ik heb echt getracht om naar haar te luisteren, maar op een gegeven moment ging het niet meer. Het deed zo’n pijn om al die mooie verhalen te horen, maar ik wilde haar roze wolk ook niet afpakken en daarom zweeg ik. Ik weet dat dat een fout van me is, maar ik wilde haar niet teleurstellen en toch doe ik het telkens weer. Ik stel iedereen altijd weer teleur…
Verdorie, ik ben zo moe omdat ik al jaren bezig ben om te overleven, om ervoor te zorgen dat ik weer trots overeind kan staan en weer geen gezeik aan mijn hoofd heb. Ik had zo gehoopt dat vorig jaar de ommekeer was. Het léék ook goed te gaan, zag -zoals mijn medevakbondsleden dat zo mooi noemen- weer zilveren randjes om de donkere wolken, ik werd verliefd en even later viel weer alles in duigen. Bleek ik verliefd te zijn geworden op iemand die mij niet belangrijk vond, maar die ondertussen wel met zijn hele gewicht weer op mijn hart is gan staan. En dat terwijl ik aan hem had gevraagd voorzichtig te zijn en geen beloftes te doen die hij niet waar kon maken. Ondertussen was er ook een mogelijk werkgever die misbruik van mijn situatie wilde maken, Casper die nog steeds kwijt is en nog meer gemist wordt dan ik ooit had kunnen verwachten, ruzies, merken dat je voor het overgrote deel alles alleen op moet lossen en ik ben verder dan ooit van waar ik wilde zijn.
3 jaar lang heb ik er alles aan gedaan om in dit huis te blijven wonen, het enige plekje waar ik me lekker voelde, waar ik blij mee was en nu gaat het toch nog mis. Voor alle duidelijkheid, het was niet alleen een heel erg willen, maar ook simpelweg dat ik niet in aanmerking kwam voor een urgentieverklaring en de wachtlijsten zijn hier enorm lang. En nu…. Ik weet het niet meer. Ik wil niet eens meer in Easterwood blijven wonen als ik niet in dit huis kan blijven wonen. Aangezien het op zo’n zichtbare plek zit, zal ik telkens geconfronteerd worden met de enorme pijn die het oplevert omdat ik zo’n gevecht heb geleverd en toch nog verloren. Maar goed, ik kan daar wel leuk over praten, maar gemeente en woningstichting hebben aangegeven dat ze toch niets voor me kunnen betekenen, al zóu dat iets anders hier in de stad zijn…
Al-met-al sijpelt mijn leven als zand door mijn vingers en als ik al grip had op de situatie, dan heb ik dat nu totaal niet meer (en nee, ik zal mezelf nog steeds niets aandoen, hoewel dat misschien wel zou helpen om ècht naar geluisterd te worden). Kutzooi!
Maar Meisje toch wat erg dat je je zo voelt. Mijn hart gaat naar je uit. Ik weet niet een twee drie wat ik voor je kan doen, maar ga mijn hoofd er eens over breken…..
Dikke knuffelkus! Enneh.. als je niks weet te zeggen mag je me ook gewoon lege tweets sturen hoor! (krijg je denk ik wel flauwekul van me terug, want daar ben ik goed in in noodsituaties!)
De afgelopen week heb ik ontelbare malen aan mensen gezegd dat als zíj niet vroegen hoe het ging, ik niet hoefde te liegen.. Mooi weer he, deze week?
Het hóeft niet altijd goed te gaan. Je mág er zijn, ook als je wereld grauw en rauw is. En zoals jij voor je omgeving zorgt, zo wil je omgeving ook wel eens voor jóu zorgen.
Goed dat je laat weten hoe je je voelt meidje, ík ben trots op je!!
Jeetje, wat ben je toch een lieverd! Zoveel mensen om je heen, zoveel waar je aan moet denken en dan weer zo’n berichtje… Dank je.
Moet erg lachen om je “mooi weer”-opmerking. Erg herkenbaar van een paar maanden na Het Gebeuren… ‘k Geloof dat ik iets directer was: “Wil je het echt weten of is het de beleefdheidsvorm?” Maar inderdaad word je er soms ook zo moe van om te vertellen dat er niets is veranderd en wil je dat gewoon even …. Tja…. alles behalve dát.