Na maanden (misschien wel jaren) van pech, dubbel pech en driedubbel pech, heb ik eind vorige week eindelijk wat positief nieuws gehad (natuurlijk weer gevolgd door pech, maar goed…).
Na 2 keer eerder te zijn afgewezen voor een urgentieverklaring voor een andere woning, is na een spoedgesprek met diverse instanties (met dank aan mijn lieve zus en een persoon die liever onbekend wil blijven) toch besloten hem wel toe te kennen. Met heel veel pijn en verdriet laat ik mijn/onze huidige woning achter, maar het zal ook veel minder financiële stress opleveren. Nu kijken wát het wordt en, hoewel ik er zeker op achteruit zal gaan, hoop ik dat ik er nog een beetje gelukkig kan worden (duimen voor tuintje en alsjeblieft geen flatje!).
Tja, het is niet helemaal wat ik eigenlijk wilde en zal vast ook nog heel veel traantjes en verdriet opleveren,want ik ben nog steeds smoorverliefd op dit huis, het dakterras, de open haard en de ligging. Ook heb ik het gevoel weer een stukje Sjoerd kwijt te raken, na hemzelf (volgende week is er weer een sadisversary), Casper en nu ook nog het huis waar ik zo heb genoten. Maar goed, verstandig en goed is niet altijd gelijk aan wat je wilt en herinneringen zullen gelukkig wel meegaan.
Liefs,
Blij om te horen! Ik wil wel meehelpen met verhuizen.
Groeten,
M uit B