Vroeger, toen ik nog jong en onbedorven was, vond ik mijn verjaardag altijd leuk. Het ging bij mij nooit om de cadeautjes (hoewel die natuurlijk nooit geweigerd werden), maar om het speciale gevoel: het gevoel om één dagje per jaar ècht bijzonder te zijn. Tja, zo bijzonder is het overigens niet, want er zijn miljoenen mensen per dag jarig. 😉

Die tijd dat ik me bijzonder voelde is nu totaal voorbij. Gisterochtend werd ik wakker met de gedachte van ‘het is 11 mei’, maar het voelde als iedere willekeurige dag. Niets bijzonders, niemand die je ’s ochtends wakker zingt, kust, feliciteert, geen ontbijtje (laat staan op bed), nog niet eens een klein cadeautje. Er waren gisteren geen kaartjes bij de post (niet gek, want net verhuisd en de adreswijzigingen heb ik nog niet verstuurd); het was gewoon een doodnormale dag en ik voelde me zó ontzettend als Remi (ben ik trouwens niet hoor, ik heb gelukkig familie en vrienden).

En behalve dan dat het behoorlijk stil is en niet bijzonder, heb ik ook steeds meer moeite met het verstrijken van de tijd. Niet met de leeftijd an sich (boeit mij dat nu of ik 30 of 40 of -straks- ouder ben), maar meer met mogelijkheden, kansen die steeds minder in mijn bereik komen te liggen en de gedachte van wat ik tot op heden in mijn leven bereikt heb en dat voelt op dit moment als bitter weinig.

Ik ben nu officieel 42, alleenstaand, geen kinderen, ik zit nog steeds te vechten om de hoeveelheid problemen van de afgelopen jaren achter me te laten, ik voel me totaal niet belangrijk in deze samenleving. Hoewel ik heel wat werkende jaren achter de rug heb (en zeker van plan ben om er straks weer hard tegenaan te knallen), besef ik dat ik op dit moment niet onmisbaar ben voor de samenleving en dat doet pijn. Ja, ik weet dat ik vrienden heb, familie die mij enorm zouden missen, maar helaas is dat voor mij niet voldoende: niemand is afhankelijk van mij.

Maar goed, gelukkig is de dag wel enorm gezellig geëindigd. M te D belde op om me te feliciteren, later op de dag druppelde er nog wat Whatsapp’jes binnen, sms’jes en telefoontjes. Van mijn ouders kwam een pracht van een Oleander gehad en ’s middags kwam het Rotterdamse survivalteam langs met geweldige cadeaus en vriendin M te O had ook de hele avond voor mij gereserveerd. Met zijn 5’en (later aangevuld door de dochters van M) heerlijk gegeten en de verjaarsdagtaart was vervangen door cake, ijs (driedubbele chocola en vanille), chocoladesaus, advocaat en slagroom. Het was zó geslaagd dat zelfs de meiden van M ervoor bleven hangen.

Hopelijk wordt het komende jaar nu echt toch wel anders en kan ik volgend jaar een knalfuif geven. Het weer moet dan wel weer op normale waarden zijn en -zoals gebruikelijk op mijn geboortedag- zonnig en niet dat je tenen er ongeveer afvriezen! Ik ga er in ieder geval mijn uiterste best om weer wat van het goede leven in mijn brouwerij te krijgen, als iemand anders dan voor dat prachtige weer kan zorgen.

Liefs,

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *