“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans”
John Lennon
Ik vraag me al heel lang af wat het doel van het leven is? Zelfs óf deze er wel is. Als je gelovig bent, dan is het simpel, dan is het om verder komen ná dit leven. Ik geloof echter niet in een leven na de dood, dus dat kan ik schrappen.
Heel eerlijk: ik vind het leven kut (of klote, jij mag kiezen). Had voor mezelf zoveel dromen in het verleden. Geen grote hoor, de gewoon simpele dingen als ‘huisje, boompje, beestje, leuke baan etc’. Kindje lag ergens tussen ‘nee’ en twijfel, want het is wel een hele verantwoording, is het wel verstandig om een kindje onzekere toekomst te geven en de mannen die ik ‘had’ wilden niet en ik vond ze belangrijker dan zo’n wurm. Nooit stond er in die plannen dat ik het voor het overgrote deel van de tijd allemaal alleen moest doen, maar dat is wel wat uitgekomen is.
Garanties worden niet gegeven in dit leven of misschien tot aan de deur. Het leven is voor sommigen niet vriendelijk en dat is zachtjes uitgedrukt. Het is hard, egoïstisch en als je op de één of andere manier (tijdelijk) niet mee kan komen, dan heb je pech gehad. Soms lees je erover, zie je iemand in je omgeving die het niet makkelijk heeft, soms oordeel je dat het voorkomen had kunnen worden (meestal eigen schuld) en ga je daarna gezellig naar je eigen gezellige leventje terug.
Soms, heel soms, word je teruggefloten (door wie?). Maak je iets extreems mee en kom je in andere omstandigheden te zitten: word je zelf ernstig ziek of iemand waar je heel veel van houdt, heb je opeens een extreem lager inkomen of heb je zelfs te maken met iemand die dood gaat heel nabij (partner, kind bijv). Er hoeft soms maar iets te gebeuren en het ziet er allemaal heel anders uit. Als je de juiste mensen in je omgeving hebt, de juiste mentaliteit, dan kom je wel weer uit dat gat en soms duurt het helaas langer of kom je helemaal niet meer uit dat gat. Het valt me op dat de meeste ‘vechters’ mensen hebben om voor te vechten. Hoe vaak hoor je niet “als ik geen kinderen had gehad, had ik hier niet meer geweest”, “zonder mijn man/vrouw…” of soms geldt het zelfs voor een baan.
Ik ben ondertussen mijn dromen, idealen kwijtgeraakt (binnenkort misschien zelfs meer) en ik weet ze maar niet terug te vinden. Ik heb geen zin meer in die levenslessen waar ik straks toch niets meer aan heb, ben te moe om te knokken; het haalt toch allemaal niets uit. Wat zal de toekomst brengen? Lekker belangrijk! Wie zegt dat hij me nog iets goeds gaat brengen of gewoon toch maar meer rotzooi? Sorry, ik vind dat ik al meer dan voldoende van dat laatste heb gehad en er is niets of niemand die kan garanderen dat me nog iets moois staat te wachten en wat ik niet weet, mis ik ook niet.
Nee, wat mij betreft mag mijn levenslijn geruild worden met iemand die nog wel dromen en idealen heeft, maar geen tijd meer heeft, maar helaas is het niet mogelijk om je kaarten met iemand te ruilen.
Liefs,
.
.
PS nogmaals voor alle duidelijkheid: ik was niet van plan om er een eind aan te maken!
He meis, wat kut. Wat knap dat je het opschrijft. Geen litanie van zieligheid, maar op een rijtje gezet hoe moeilijk het soms is.
Ik ben even zijn naam kwijt maar er was eens een duits filosoof de stelde dat eigenlijk ieder weldenkend mens in een existensiële crisis zou graken.
En ook ik weet hoe dat voelt. Ik hoop dat iemand een potje blij over jouw levenslijn uitstort. Omdat het je tijd is. En omdat het zo fijn is om je blij te kunnen voelen. Het is je gegund.