Sweetlikehoney

Als je liefde je heeft verlaten, merk je stukje bij beetje wat je mist. De meeste dingen zijn simpel.

Niemand om je voeten ’s avonds tegen te verwarmen. Ik begrijp nu ook heel goed waarom Sjoerd zo vaak beneden bleef slapen (hoewel het gezoem van de behoorlijk geluidloze computer me toch wel irriteert).

Niemand die na het douchen de slaapkamer ‘inspringt’ met het op een gegeven moment vermoeiende ‘Het is mij’.

Niemand om ’s ochtends mee op te staan. Lief dat hij dat zolang heeft getracht te doen (dat cadeautje is blijkbaar aan mij gegeven)

Geen ‘ons’ maar ikke. Mijn verhalen vertel ik maar tegen Casper en hoop toch stiekem een beetje dat hij ze doorvertelt. Hij verstond het Russisch van Casper beter dan ik.

Andere dingen die ik mis zijn zijn smaakpapillen die altijd werkten en vertelden wat voor kruid, specerij of ander smaakmiddel ik nog bij het gerecht moest doen om het nog lekkerder te maken. Gelukkig probeer ik (de keren dat ik gekookt heb, het eten smaakt mij niet zo best) te bedenken wat hij zou zeggen. Citroensap en honing zijn niet gek om te gebruiken.

Mijn fiets. Die maakt nog steeds een enorm lawaai. Sjoerd zou hier naar kijken. Gewoon simpelweg de dynamo een beetje beter afstellen. Toch maar een led-lichtje halen nu?

Hoe moet ik in hemelsnaam nu leren wat pot-odds en implied-odds zijn en hoe ik ze snel kan berekenen?

De pc…. Pfff! Eén groot drama. Het 112-documentje voor Linux is nog niet af. Geen flauw benul hoe ik een cd moet branden, want alles moest via Konsole (een soort van dos-schermpje) met behulp van echte commando’s. Mijn virtual machine werkt opeens niet meer. Fijn, kan ik een testje voor een sollicitatie niet doen. Printen…. gaat niet. En ik vertik het om terug te gaan naar Windows, dus dat wordt veel lezen en veel vragen (en daardoor ook veel gesnauw krijgen van nerds).

Maar ondertussen bemerk ik ook weer wat ik heb meegekregen en dat voelt warm aan.

De borrel na afloop van zijn herdenkingsdienst. Sjoerd was één en al mooi verhaal. Wij konden ze navertellen, erom lachen en samen met zijn geweldige vriendenkring er toch nog een klein feestje van maken, al was het er één met af en toe een traan.

Ondanks het verdriet toch maar Ronald Goedemondt opzetten en toch weer lachen. Je herinneren dat hij het bijna net zo goed kon vertellen en toch maar niet die Toblerone kopen om dat geintje uit te halen (want ik ben toch geen cabaretier).

Dus toch gaan koken en dan erachter komen dat je al die zakjes echt niet nodig hebt. Dat zout gemist kan worden als kiespijn en dat je zelf toch ook wel weet wat iets nog iets beter maakt door goed na te denken.

Samen met mijn zus (voor degene die haar kennen: zweefkees) toch één van Sjoerd’s (en ook wel van mij) favorieten bekijken en dan daar toch weer wijze woorden uithalen.

Merken dat je ondanks je verdriet toch wel sterk bent. De tranen komen, maar ze gaan ook weer. De dromen zijn soms onrustig, maar soms ook rustgevend. Toch heb ik die veerkracht om verder te gaan, om deze tegenslag te overwinnen.

Ik heb veel van hem mogen leren in korte tijd. Spijtig dat het niet nog iets meer had mogen zijn, maar hij heeft me op de goede weg geholpen. Hij mag trots zijn op zijn meisje. Trots dat ik dat over mezelf durf te vertellen tegen de buitenwereld. En ik, ik ben trots op hem.