Gisteravond heb ik met lieve vriendin A. een wederom lang telefoongesprek gevoerd. Op een gegeven moment vroeg ze aan mij wat onze drijfveer zou moeten zijn. Een beetje de verkeerde aan wie ze het vraagt, want ik ben ‘m al heel lang kwijt.
Ik kon met mijn oudlief de hele wereld aan. Had ik wat -en dat is ook toentertijd gebeurd- dan stond hij achter me om me met raad en daad bij te staan. Hij was degene die mij verdedigde als ik het zelf niet meer kon, die de deur hard achter ons dicht smeet, terwijl ik timide (kun je het voorstellen; ik timide?) van een zwaar gesprek wegliep. Gewoon simpelweg om de andere partij even duidelijk te maken dat ze niet zo met mij mochten sollen. Het hielp dan wel niets, maar er was in ieder geval iemand die voor me opkwam.
Nu moet ik alweer ruim drie jaar mijn eigen motivatie vinden en het is af en toe zo fucking moeilijk! Natuurlijk moet je je eigen weg bepalen en niet de route af laten hangen van wat iemand anders dan wil. Toch is het af en toe prettig om een sparing partner te hebben als je even niet weet welke weg je op moet gaan, een hobbel op de weg (welke?) vindt. Er is geen “yellow brick road” die ons de weg wijst, maar is het nu zo moeilijk om dan in ieder geval dan af en toe een voor een duidelijk bewegwijzeringsbord te zorgen.
Liefs,
