Soms, heel soms zijn er van die onverwachte programma’s op televisie die veel indruk maken. Zo ook gisteravond. Er was een documentaire op Canvas (BRT2 – btw algemene aanrader voor verrassende programma’s) over de afdeling geriatrie in een verpleegtehuis in Knokke. Impressive!De vraag die meteen rijst is hoever we moeten gaan om mensen in leven te houden en voor hen te bepalen wat goed is. Er was een oudere (flink oud) dame in het verzorgingstehuis en die moest foto’s laten maken van haar knieen, alleen dat wilde ze niet. Niet die week (en misschien volgende week ook niet). Waarom probeert men dan haar hiertoe te dwingen? Waarom dwingt men soms mensen tot eten en/of drinken als ze dat zelf niet meer willen? Kunnen we zelf niet bepalen wat genoeg is?
Ik heb verhalen gehoord van mensen die tot het einde toe hebben gevochten, maar alleen maar bezig zijn geweest met hun ziekte. Kijk, het ligt wat anders als mensen zelf nog geen afscheid kunnen nemen, maar ik weet ook dat er een heleboel zijn die dat wel geaccepteerd hebben en het wel goed vinden.
Een student bij mij op school is 2 jaar geleden overleden aan een ernstige longziekte. Zij wist dat ze niet lang meer te leven had en dat het ieder moment afgelopen kon zijn. In plaats van zoeken naar het ultieme middel, had zij ervoor gekozen om te doen wat ze wilde doen (studeren omdat ze het leuk vond). Fantastisch! Zij had vrede met de situatie en hoe gek het ook klinkt, ik heb haar opgebaard gezien en het leek alsof ze rust had gevonden. Sereen en met een mooie glimlach.
Dood gaan is heel, heel erg voor de achterblijvers, maar soms vindt men het wel genoeg geweest. En dat heeft niets met leeftijd te maken. Van mensen die ongeneeslijk ziek zijn wordt ook vaak verwacht dat ze tot het uiterste gaan. Maar waarom? Kwaliteit is toch belangrijker dan kwantiteit!
Geloof me, ik heb ook veel verdriet als een dierbare overlijdt, maar ik ben niet degene die moet bepalen wat wel en niet goed voor ze is. Ik zou het vreselijk vinden als iemand iets doet niet omdat het goed is voor hem/haar, maar enkel omdat anderen het verwachten. Het is zo makkelijk om te zeggen dat je de hele mallemolen door moet worstelen om 2 maanden extra te krijgen. Mocht diegene dat zelf willen, prima, graag, ’tuurlijk wil ik ze liever niet kwijt! Alleen is er soms zoveel voor nodig dat je met niets anders bezig bent dan ziekenhuis in, ziekenhuis uit, van dokter x naar dokter y hobbelen. Nee, dan liever quality time en afscheid kunnen nemen.
En mocht je denken dat ik makkelijk praten heb? Tja, ik ben gezond, ik heb nooit de keuze moeten maken om door te gaan met een intensieve en hele zware behandeling. Degene waar ik het ik het dichtstbij stond tijdens haar sterfbed was mijn oma van ruim in de 80 en dat maakt het toch een stukje ‘gemakkelijker’.
Toch….. Lief staat misschien voor dezelfde keuzes. Mocht hij behandeld kunnen worden en hiervoor willen kiezen omdat hij dat wil: Graag! Please! Fijn! Yippie! Ik wil zo lang mogelijk van zijn geweldige gezelschap kunnen genieten, alleen niet kost wat kost. Hij is (helaas) degene met veel ziekenhuiservaring en wie ben ik om te bepalen wat nog wel en niet kan.
Lief, ik heb het je al vaker verteld, maar het mag zeker hier nog een keer gezegd worden: ik sta compleet achter je bij alles wat je wilt, steun je bij alles wat je wilt, maar ook als je het niet wilt!
Luv ya! Kus!