Ik moet jullie iets bekennen: ik ben best wel onhandig. Ja, ik weet dat ik in het verleden wel een aantal keer in enkele blogs zoiets heb laten doorschemeren, maar ik zeg het nu hardop. Ik kan heel veel zelf, maar het gaat nooit vlekkeloos (komt wel altijd goed hoor). En ik let niet altijd goed op, dus mis ik ook heel veel wat belangrijk was.

Dat werd weer eens bewezen 2 dagen na mijn verjaardag. Samen met een kennis liep ik even naar de bakker om gebakjes voor ons te halen. Gezellig kwetterend liepen we even richting het winkelcentrum bij mij in de buurt.  Zoals het mij vroeger geleerd is, kijk ik wel netjes bij het oversteken van de straat of er verkeer aankomt, maar ik lijk nooit geleerd te hebben om te kijken wat er voor mij op de grond afspeelt en dat had zijn consequenties. Binnen een seconde lag ik languit op de grond, met mijn neus nog net niet op de straat, maar de rest van mijn goddelijke lichaam wel.

Het bleek dat ik niet had gezien dat er een steen uit het straatoppervlak ontbrak en aangezien ik mijn leuke camelkleurige laarzen aan had die een kleine hak (niet de palen waar ik regelmatig op loop) had. Natuurlijk had ik het zo perfect voor elkaar uitgekiend dat ik in dat gat stapte. Zoek een gat en ik vind het. 🙂

Op zich leek het allemaal mee te vallen, ondanks ietwat spierpijn. De volgende ochtend bleek dat de schade toch groter was. Ruim 35 minuten heb ik erover gedaan om uit bed te komen en dan bedoel ik ‘uit bed’ (dus niet douchen, aankleden etc). Omdat mijn rechterknie buigen onmogelijk was, kon ik geen broek aan en ben ik in een lange rok en  teenslippers á la mama Tokkie (mijn platte schoenen zijn niet makkelijk, en mijn hoge palen weer wel, maar toen totáál niet loopbaar) naar huisarts, waar ik toch al afspraak mee had, gestrompeld. Dat duurde ook weer 3x zolang als normaal.

Om een lang verhaal kort te maken. Ik kon mijn knie wel 25 graden buigen (dicht genoeg richting 45 graden, dus ‘viel mee’), gewrichten deden geen pijn en foto’s maken kon niet, want te opgezwollen. Waarschijnlijk spieren flink verrekt en na een week niet ver verminderd, mocht ik terugkomen. En nu ben ik een week verder. Het is inderdaad een stuk verbeterd, mijn huppeltje is nog niet terug, bij een onverwachte beweging krijg ik de Bond tegen het Vloeken achter me aan en belast ik hem teveel, dan word ik nog meer afgestraft.

Het ergste is echter mijn ochtend en avondritueel. Wil ik mijn bed kunnen bereiken, dan moet ik toch de trap op en dat levert een zeer bijzonder en lachwekkend tafereel op. Het liefste zou ik dit willen omschrijven, maar het lukt gewoonweg niet. Ik weet dat het er idioot uitziet, dus krijg ik de slappe lach en tegelijkertijd vloek en tier ik alles bij elkaar, omdat het toch pijn doet. Helaas kan ik niet laten zien hoe ik dan de trap op ga, maar ik denk dat dit filmpje aardig dichtbij komt (en denk er zelf slappe lach en vloeken bij).

 

Liefs,

Nicky new

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *