Och mannen, wat heb ik af en toe een medelijden met jullie. Jullie hebben het af en toe zóóóóóó zwaar met ons vrouwen!
- Op zondagavond, tijdens het WK Voetbal (voor alle duidelijkheid) of ieder ander willekeurig mannenprogramma hoor je alleen maar geklaag van je vrouw dat ze graag naar Desperate Housewives wil kijken (of eigenlijk naar alles behalve waar jij naar kijkt);
- Zit je samen naar een film te kijken, gaat zij weer vragen hoe het zit of hoe het gaat;
- Ze zit je aan je hoofd te zeuren dat je weer eens naar de kapper moet, schone sokken aan moet doen, je hoognodig eens moet scheren (je prikt schatje!) of je wordt meegesleurd om de nieuwste mode voor je aan te schaffen (en dat wordt weer winkel in, winkel uit, rare driekwart broeken passen of erger!);
- Ze ruimen alles op (altijd handig), maar zijn daarna altijd jouw spullen kwijt;
- Zit je lekker op de wc, wordt je geconfronteerd met een knipsel uit één of ander vaag vrouwenblad waarop uitgebreid wordt uitgelegd waarom vrouwen zo fantastisch zijn;
- Maar het meest vervelende lijkt mij een vrouw/vriendin hebben die PMS heeft (ook zo lekker ondoorzichtig: alles wordt verweten aan het ongesteld worden en daar krijgen mannen dan ook meestal weer de schuld van).
Ok, er is nog één ding vervelender dan een vrouw met PMS en dat is bij een supermarkt moeten werken en dan vrouwen tegenkomen die PMS hebben.
OK, ik ben er dus zoëentje. Sorry, sorry, sorry, ik ben er zelf ook niet blij mee. Iedere maand heb ik één á twee dagen dat ik oer-chagrijnig ben. En natuurlijk zal ik uitgerekend die dag boodschappen doen.
Nu kan ik normaliter al slecht tegen onrecht, maar op dagen als deze zal ik duidelijk laten merken dat ik daar niet blij mee ben. Was ik vandaag bij de Aldi, lekker voor twee weken boodschappen gedaan, bleek toen ik buiten kwam dat de bodem van het bakje aardappelsalade gescheurd was. Dus ik terug en het uitgelegd aan een medewerker van dit filiaal. Die 2 euro boeit me niet, maar ik vind het toch prettig om een goed product te krijgen. Nou, niet dus. Men blijkt er hier standaard vanuit te gaan dat de klant slecht van zin is. Dus ik zou het wel gedaan hebben en ja doei, ruilen voor een nieuwe begint men niet aan.
Ik heb nog wel eens een lesje goed communiceren gehad en daarom herhaal ik wat hij gezegd heeft. Dus ik heb dat bakje op de grond laten vallen? Hij: nee, ik dan? Ik probeer hem nog uit te leggen dat het misschien tijdens het transport is gebeurd, maar niets helpt. Tja, zeg ik, zo heb ik er ook niets aan, dus zal ik het maar gewoon hier op de grond laten vallen? En meneer zegt dus gewoon ja.
Hmmmm, wrong answer! Dus ik laat het gewoon uit mijn handen vallen en liep weg. Gossie, had ik maar een bordje om mijn nek gehad: Pas op! Vrouw met PMS!
Het lucht trouwens wel op, dus misschien ga ik het volgende maand wel lekker uitlokken. *grijns*
PS Ik ben voor de rest best wel aardig hoor, pas alleen op voor die twee dagen per maand.
hoi Nicky,
got ya …
hierna een artikeltje dat ik gevonden heb in Knack magazine.
misschien een troost voor je aardappelsla …
PAPTAART
Hoe die zelfhulpboekjes altijd hun weg naar mijn bureau vinden, het is mij een raadsel. Vertrouw op jezelf boeide laatste zending, een gidsje dat de lezer moet helpen om 365 dagen van het jaar assertief door het leven te gaan. De vrouw op de cover boezemt mij niet meteen vertrouwen in. Ze staat op haar handen en blikt daarbij een ietsje overmoedig zijdelings de lens in. Probeer zoiets thuis en je houdt er in het beste geval een nektorsie aan over.
Verder is het maar de vraag of er nog behoefte is aan zo’n gidsje. Alsof assertiviteit niet de meest overroepen deugd van dit vermaledijde tijdsgewricht is. „Hou van jezelf, kom op voor je rechten”, hameren over de hele wereld therapeuten en auteurs van zelfhulpgidsjes de mensheid nu al zo’n dertig jaar in. Het resultaat zijn hele generaties zelfgeabsorbeerde etters die denken dat ze hun geluk kunnen afdwingen, desnoods door al wie in de weg staat in een wurggreep te houden of verrot te schoppen. Etters ook die avond na avond het televisiescherm teisteren in zogenaamde overlevingsexperimenten waarbij het er vooral op aankomt om zoveel mogelijk medemensen op de zenuwen te werken. Of straatarme Chinezen of Tibetanen die echt wel andere dingen aan hun hoofd hebben in woeste wedlopen te betrekken en en-passant ook nog hun laatste rijstkorrel a te truggelen.
„Ik ben oké, jij bent oké 7″ Dat had je gedacht. Therapeuten zouden ruwweg een derde van hun patiënten een grote dienst bewijzen door hen met hun neus op de feiten te drukken: „U houdt niet van uzelf? Anderen ook niet? Groot gelijk, want u deugt voor geen cent.”
Een ander groot misverstand is dat de wereld rechtvaardig is. Wie al een poosje meedraait, weet dat er in het leven twee soorten mensen zijn, slavendrijvers en slaven, schijters en beschetenen. Soms zit er een beetje speling op, maar algemeen kun je stellen dat het een kwestie van geschiktheid is: sommigen hebben van nature nu eenmaal meer aanleg om voetveeg te zijn dan voetenveger. Leg je je daar eenmaal bij neer, dan valt er ook als deurmat best wel lol te beleven, vanuit het standpunt: „/ƒ you can’t beat them, make fun of them.”
Zelf heb ik een redelijk hoog paptaart-
gehalte. Verander ik van coiffeur, dan sluip ik de volgende vijf jaar schielijk voorbij de ex-kapper, uit angst op mijn ontrouw aangesproken te worden. Wijn die naar de kurk smaakt? Ach, misschien verbeeld ik me dat maar, wat ken ik tenslotte van wijn? Voor tien postzegels betaald en per ongeluk maar acht gekregen van de loketbediende? Ja zeg, voor die ene euro ga ik toch niet opnieuw in de rij staan, zeker. Ik wou dat ik kon zeggen dat mijn stuitend gebrek aan assertiviteit met nederigheid te maken had, of nog beter met liefde voor de medemens. Helaas, ’t is meer een kwestie van geestelijke luiheid, een afkeer van kouwe drukte in al haar vormen. Waarom zou een mens zich onnodig opwinden? Alleen, wie iets te vaak zijn schouders ophaalt, riskeert er een bochel aan over te houden.
Er zijn ook altijd mensen die je per se willen tonen hoe het hoort. Zoals vorige week bij de inhuldiging van de Costa Con-cordia, het grootste cruiseschip onder Italiaanse vlag. De inscheping in Civitavecchia verliep niet echt gesmeerd. De meisjes links aan de balie beweerden dat de pers zich bij de meisjes rechts aan de balie moest aanmelden en vice versa. Dat ging zo een kwartiertje door, waarbij het almaar heter werd onder dat afdak en onder de schedelpan van enkele collega’s. Een grote blonde vent met een van huize uit al enigszins rode kop kleurde nog enkele schakeringen dieper, tot een alarmerend scharlaken. „Dat het een regelrechte schande was”, riep hij in luid en welluidend Frans. „Wisten ze hier dan niet hoe ze een journalist dienden te behandelen, een eminent specimen van de mensheid toch, die de hele handel kon maken of kraken?” Uiteraard werd de brulaap het eerst geholpen, die Italiaanse meiden wisten niet hoe snel ze hem de ontvangstruimte konden uitwerken. Daar ging hij dan, zegevierend grijnzend naar ons, arme sukkels die geduldig onze beurt afwachtten. Tien minuten later stond hij er weer, een beroerte nabij. Kreeg de deur van zijn kajuit niet open, wegens een niet-geactiveerde chip. Een kajuit op dek twee, diep inde buik van het schip bovendien. In mijn kajuit op dek zeven genoot ik nog lang na. De schijter bescheten, altijd een stimulerend schouwspel
Ach Alex, meestal vind ik de kool het sop niet waard. Maar soms, heel soms, is het wel lekker om niet over je heen te laten lopen. Vooral als achteraf blijkt dat Aldi principes heeft:
# Wij danken u voor uw trouw. Indien een product u toch niet bevalt, garanderen wij u terugname en terugbetaling, zonder opgave van reden.
# Wij beloven dat wij ons ALDI-principe, in uw belang, altijd en overal consequent toepassen. Daar kan u zich zelf van overtuigen. Dag na dag.
Ofcourse! Maar wel alleen als het hen uitkomt. Hi Lidl here I come!