In een ver verleden heb ik het genoegen gehad om een schooljaar in de VS door te brengen. Ondergebracht in gastgezin mocht ik een jaar lang het leven van de gemiddelde Amerikaan volgen.
Bijster gehaaid als ik in die tijd al was, had ik mijn ouders overtuigd dat mijn Engels wel wat bijgeschaafd mocht worden. Dat ik niet zo heel sterk stond voor mijn eindexamen Engels kwam doordat ik de boeken gewoon niet gelezen had, dát had ik even voor ze verzwegen (maar weten ze nu alsnog). En omdat ik natuurlijk heel graag wilde overtuigen, had ik verteld dat het relatief goedkoper was om een jaar te gaan dan een zomervakantie (ja ja, leuk dat woordje “relatief”).
Dus op mijn 16e stapte ik in mijn eentje op het vliegtuig over de grote oceaan naar het land van onbegrensde mogelijkheden en verbleef daar bij zeer bijzondere gastgezinnen (ja, ik wil het meeste uit zo’n ervaring halen). Genoeg verhalen over te vertellen, maar laat ik die voor een volgend keer bewaren, want ik wil het hebben over één van de vreemde gewoonten van Amerikaanse tieners.
Mijn pleegzusje Beth nam me veel op sleeptouw en op één van die avonden gingen we iets heel spannends en vooral illegaals doen: toilet papering.
Met 5 meiden in een auto zijn we naar het huis gereden van een klasgenoot die heel populair was. Als ik het me nog goed kan herinneren was het één van de top Football spelers (geen voetbal!). De dames hadden vooraf uitgespeurneusd dat er die avond niemand thuis zou zijn en dat is altijd een prima uitgangspunt om, in bezit van een enorme hoeveelheid toiletpapier, naar zijn ouderlijk huis te gaan.
Daar aangekomen was het de bedoeling dat al die rollen wc-papier met de meest prachtige worpen de bomen en het huis van slachtoffer zou versieren. Het was pikkedonker, dus weinig kans om gezien te worden. Wat nl. heel belangrijk is om te weten dat niet iedereen daar heel erg blij van wordt…
We waren lekker aan de gang toen we opeens de koplampen van een auto onze richting op zagen komen. Met zijn allen schoten we een nabij gelegen sloot (ja, mèt water!) in en ‘subtiel’ zijn we daarna naar onze vluchtwagen gerend. Beth, die ik toch wel als intelligent mag bestempelde was onze chauffeuse en deed haar werk uitstekend, zonder de lichten aan te doen, en zoals het overtreders van de wet betaamd, gaf ze plankgas en vluchtte van een witte ‘crimescene’ vandaan….
Helaas bleek dat het vooronderzoek niet grondig genoeg was uitgevoerd, want naast dat vader en moeder Ster Football-speler te vroeg waren thuisgekomen, bleek de straat na 50 meter gewoon ineens ophouden te bestaan en onze enige manier eruit was via ‘Het Huis’. Met het hart in onze keel hebben we daar 20 minuten zitten voordat we het er weer op waagden. Het zou toch niet zo zijn dat zijn vader zolang in de tuin zou wachten?
Jawel dus! Papa Ster Football-speler had duidelijk meer geduld dan wij en stond ons gewoon, met zijn armen over elkaar in een soort van kalme afwachtende houding, aan de kant van de weg op te wachten. Daar stonden we, 5 verzopen maar vooral gesnapte meiden, heel beteuterd te kijken, want hoe hadden we zó stom kunnen zijn. Het mag dan in mijn ogen (en van anderen) een onschuldig geintje zijn, maar in Virginia (waar ik zat) wordt het gezien als vandalisme en je kunt er een flinke boete of zelfs ‘gevangenisstraf’ voor krijgen.
Hoewel hij enorm veel moeite moest doen om zijn lachen in te houden, heeft hij zo goed en zo kwaad als het ging zijn serieuze gezicht opgezet om toch maar even een formeel standje te geven en meldde daarna dat zijn zoon zich de volgende dag niet zou vervelen. Ik ben blij dat ik niet in zijn schoenen stond, want de hele tuin was toiletpapierwit en ook blij dat de sportiviteit van Papa Ster Football-speler zich niet alleen tot sport beperkte.
Liefs,