Ik heb het gevoel alsof ik in een rollercoaster ben beland. Het begon gisterochtend dus met Het Telefoontje en eigenlijk heb ik daarna ook de hele dag aan de telefoon gezeten. Eerst lieve vriendin S te R omdat ik het kwijt moest, daarna M te O om te vragen of ze morgen mee gaat kijken (moet het uiterlijk a.s. woensdag donderdag beslissen), natuurlijk moest ik mijn ouders ook wat laten weten en ’s middags was het de beurt aan M te D. Ook heb ik nog even de vorige huurder gesproken en ’s avonds was het weer M te O (die haar ei kwijt wilde) en M van H te O heeft het rijtje afgesloten (nou ja, niet helemaal, maar goed….). De telefoon was goed leeg. 🙂
Van huurder heb ik begrepen dat de buren geen reden tot verhuizen waren en dat zij dus heel ongerust waren wat voor gek er naast hen zou komen te wonen (ja, ik dus waarschijnlijk, maar ik heb een redelijk goede indruk achter kunnen laten). Ook heb ik te horen gekregen dat niet heel het huis leeggehaald is, maar dat er beneden nog mooi laminaat ligt. De kleur weet ik weer niet, die briljante vraag was even ontschoten, maar het zal vast geen groen of roze zijn. Blijkbaar reageerde ik zo blij dat op mijn vraag wat hij ervoor wilde hebben, hij zei dat hij tevreden was met mijn blijdschap.
En op mijn vorige weblog zijn ondertussen ook wat lieve reacties gekomen. Reacties die ik niet voor mogelijk had gehouden en waar ik zo enorm blij mee ben dat meteen de tranen weer over mijn wangen stroomden (ik begrijp nu de watersnoodramp, want het is ondertussen ook weer de tijd van de maand). Ook was er iemand van de mensen in mijn omgeving die weer van een buurvrouw iets moois had gehoord en wat ook weer iets oplevert.
De komende tijd zal ik -naast hopelijk en af en toe ook sweet- mijn TL lastig vallen met vragen, ideeën etc. Hoop dat ze dat ook aankunnen. Ik kan fysiek ook flink wat handjes gebruiken, maar mijn persoonlijke verhuiskennis is minder dan basis, dus om bijv. even uit te rekenen hoeveel verf ik nodig zal hebben, weet ik al niet. 😉
Kortom, mijn gevoelens blijven ambivalent en ik heb vannacht nauwelijks een oog dichtgedaan (jammer dat de Super Bowl de dag ervoor was). Lijstjes maken, bedenken wat ik nodig heb, wat waarschijnlijk gedaan moet worden, wat handig is om daar standaard te hebben tijdens het klussen en wat ik nodig heb (heel belangrijk) om het huis te mogen accepteren (wat ook een flinke lijst is en ook nog wat actie vergt) en ondertussen veel stuiteren. Vooral dat laatste baart mij toch weer zorgen.
Komende nacht zal ik dus vast wel weer stuiterend en niet weinig slapend door het leven gaan. Nou ja, het is voor bepaalde tijd (en daarna lekker instorten).
Liefs,
.
.
.
PS Jammer maar helaas, de woning móet de 14e geaccepteerd worden. Dat wordt dus nog misschien lastig met die carnavalsoptochten hier. #wewillsee