Er zijn gelukkig een aantal lieve mensen die na mijn noodkreet nu letterlijk en figuurlijk hun arm om me heenslaan. De zwarte wolken hangen nog steeds boven me, maar er zijn er een aantal die me ondertussen proberen te beschermen. Ik kan ze ook niet genoeg bedanken, want ik kan het echt niet meer alleen. Gisteravond hebben M. en ik lang zitten puzzelen, kletsen en nadenken. Het is allemaal heel complex en het werd weer duidelijk dat het lastig op te lossen is.
Grootste probleem is mijn huis, het huis waar ik ooit samen met oudlief heb gewoond en nu alleen zit. Het was voor hem heel duur, voor mij is dat het ook. Naast dat het mij persoonlijk veel genot schenkt (een waanzinnig groot dakterras, de mogelijkheid voor logees, de ligging, de stijl en herinneringen aan een geweldig mooie tijd), is het op dit moment ook een molensteen die me laat verdrinken en daarnaast ook in cirkeltjes laat draaien. Vervelende is dat dit huis zich in een gemeente bevindt die zeer beperkt aanwezig is. Van de 5 aanvragen voor urgentie per week, worden er jaarlijks (!) 2 gehonoreerd. Ik zit dus bij die andere 258 die het maar zelf mogen uitzoeken.
Vanwege die molensteen, komen er nog andere loodzware lasten bij. Natuurlijk komt het nooit alleen en als iets valt, dan vallen er een heleboel dominosteentjes mee. Ik heb zo vaak getracht dit voor te zijn, hulp te vragen, maar ja, zoals eerder gezegd, hulp krijg je pas als op de bodem zit en niet daar net boven (dit was niet door halfbakken oplossingen te voorkomen, maar enkel door die molensteen weg te nemen of voor mij om de veerkracht te hebben om verder te gaan). En soms zijn de definities van bodem alleen gerelateerd aan inkomsten en niet aan uitgaven. Laat me daarbij zeggen: ik hèb geen gat in mijn hand! Ik heb geen leningen lopen, koop niets op krediet en geef alleen geld uit aan het noodzakelijke! (nou ja, behalve dan mijn ene lot voor de Postcodeloterij, maar veronderstel dát… en echt, dat schrappen, betekent niet dat het daardoor net wel zou kunnen) Hoe erg ik het ook vind, hoe graag ik er alles aan zou willen doen om hier te blijven, het gáát schijnbaar niet. Net niet, want het is ondertussen staat de wijzer op 5 voor twaalf en had ik de rust kunnen vinden, dan was dat hoogstwaarschijnlijk niet gebeurt.
Ik zoek dus mensen die weten hoe ik die molensteen weg kan nemen of die hem voor mij weg kunnen nemen. Het fijnste zou zijn om dan niet hier in Easterwood te zitten, want ik zal telkens letterlijk geconfronteerd worden met dit, omdat het op zo’n herkenbare locatie zit. En ik zal het moeten doen met wat er dan wel mogelijk is, maar ik zie ook weer zo op tegen dat verhuizen. Ik ben honkvast en om tijdelijk ergens te zitten en dan na 6 maanden weer weg te moeten, weer naar iets anders, daar weer een korte tijd: ik heb genoeg op mijn bordje gehad de laatste jaren, echt waar! Ik heb rust en regelmaat nodig en zodra dat er is, heb ik weer gewoon de normale steun nodig en niet zoals nu. Ik kén mezelf, ik weet hoe ik altijd heb gefunctioneerd en hoe dat weer kan zijn (maar goed, als het niet anders kan, dan moet dat maar….)
Ik heb ook ideeën nodig (en misschien uitvoerend) om weer dromen en idealen te vinden. Ik ben ze geheel kwijt, ben mijn vertrouwen in een mooie toekomst kwijt. Geloof daar helaas niet meer in. Ik zou het zo graag terug willen vinden, maar ik heb geen flauw idee hoe. Ik geloof niet meer in liefde voor langere tijd, geloof niet in een ‘normaal’ leven (met af en toe een kleine hobbel). Ik wéét dat het er is, maar ik geloof niet dat het voor mij is weggelegd. Ik geloof niet in karma (hoewel dat niet betekent dat ik niet mijn beste geef aan anderen) en ik begrijp niet meer waarom we zo nodig van fouten moeten leren als je dood gaat en daar niets meer mee kan.
Ik merk dat ik compleet opleef, alles aankan als ik niet alleen, alleen ben. Ik ben iemand een gever, geen nemer. Niet alleen aan vrienden (hoewel ik daar soms grote steken laat vallen, omdat ik niet lastig wil zijn), maar ik wil het zo graag aan een lief geven en ik weet ook dat je dat niet af kan dwingen. Dat er geen garantie “dat komt heus wel” is. Ik kan dan wel ‘lief’ zijn, maar tot nu toe was het nooit genoeg (op ééntje na dan en die staat bij mij op een geëikte plaats – naast de open haard (nee er niet in)- in een andere vorm). En nee, hoewel ik geen onmogelijk hoge eisen heb, pluk ik ook niet zomaar iemand van de straat omdat ik dan maar niet alleen ben.
Hoe vind je je dromen weer terug als er al zoveel is gebeurd? Wie wil mij daarbij -eventueel een stukje op weg- helpen? Kort komt het erop neer: ik zoek praktische ideeën en hulp om weer te kunnen staan, er te kunnen zijn en te leven in plaats van overleven en mijn weglog in de toekomst weer kan gebruiken voor de oude vertrouwde grappen, grollen en soms spiegelingen en niet over deze zooi. Wie kan mij daarbij helpen?
liefs,
.
.
.
Note
Wat ik nu hier heb geschreven, kan later enorm tegen mij gebruikt worden. Ik weet dat Internet een levenslang geheugen heeft. Mocht iemand (mogelijk werkgever bijv) dit later lezen en daardoor twijfels krijgen. Doe dat alsjeblieft niet. Ik ga overal vol voor, ben opgevoed met ‘als je werkt, ben je een immateriële activa: personeel’ en daar staat tegenover dat je een goed functioneren mag verwachten voor het geld dat men voor je betaalt. Ik ben allergisch voor misbruik en doe alleen iets met de volle overtuiging dat ik het kán (daardoor richt ik meestal lager dan dan ik diep in mijn hart wel weet wat ik aankan)! Ik heb bewust gekozen om het hier te plaatsen is omdat ik het anders wil hebben en tegen muren oploop. Ik hoop op deze manier die muren te kunnen neerhalen, zodat ik er weer kan zijn en ben.