En dan is het zondagochtend. Zo’n ‘Easy on a Sunday morning’ soort van zondag waarbij de wekker je niet ruw uit je slaap rukt, maar de vriendelijke doch toch wel dominante kerkklokken, bijgestaan door een (waterig) zonnetje en een zoen van lief.
Rustig wakker worden en niet meteen meegenomen worden in de hectiek van alledag. Dan naar beneden om een kop koffie voor mijn neus te krijgen, half wakker, half slapend en toevallig nog een aantal worstenbroodjes hebben en die, na verwarmd te zijn door de oven, heerlijk verorberen. Zo’n zondag dus…
Lief kijkt om twaalf uur graag naar Nederland 3. Ik denk deels beroepsdeformatie, hoewel het ook buitengewoon interessant kan zijn. Voor degene die deze zender niet geprogrammeerd hebben, wel druk in de weer moeten zijn met de hectiek van alledag of een ‘easier Sunday morning’ hebben in bed. Dan begint Buitenhof.
Ik hang dan altijd lekker op de bank, opgevouwen tussen kussen en plaid met de zoveelste kop koffie en ben zoals gewoonlijk naast tv gluren ook bezig met diverse andere dingen (hé, ik blijf een vrouw 😉 ) .
De redactie van Buitenhof had een geweldige (euh… of was het nu gewelddadige) combi uitgenodigd voor een onderwerp over de multiculturele incidenten van afgelopen weken in België. Vlaamse schrijfster Kristien Hemmerechts (een van de sympathisanten van petitie
http://www.petitiestopracisme.be) en Belgisch (tegenwoordig in Nederland wonende) sociologe en criminologe Marion van San. Om het zachtjes uit te drukken, deze dames mochten elkaar niet.
De stelling was dat de multiculturele discussie in Vlaanderen veelal uitmondt in emotionele. Het bewijs werd al meteen geleverd. Mevrouw Van San mocht volgens mevrouw Hemmerechts niets meer zeggen over de multiculturele kwestie, want zij woonde niet meer in België. Daarna ging het van kwaad tot erger. Boze blikken vlogen over en weer en Peter van Ingen wist niet meer waar hij het zoeken moest. Leuk twee van die kibbelende dames, prima voor de kijkcijfers, maar och, je zal zo’n ‘discussie’ maar moeten leiden.
Nu heb ik een beetje gaan googlen op Internet op mevrouw Van San en zij doet behoorlijk stevige uitspraken. Als de discussie tussen deze twee dames (en voor de linkse kant Kristien Hemmerechts) vergelijkbaar is met de algehele discussie die in België wordt gevoerd, dan kan ik me voorstellen dat men geen stap verder komt. Zodra iets wordt benoemd, kiest de linkse partij de aanvallende positie en de rechterkant wordt daardoor nog extremer. Tenenkrommend heb ik naar de gehele discussie bekeken waarbij beide partijen geen stap dichterbij kwamen.
Het is een precaire situatie. Men moet zich ervan bewust worden dat er inderdaad iets niet goed gaat. Dat een klein deel van de niet-origine het verpest voor een groot deel. Bagatelliseren heeft geen zin, want het is er wel. Met z’n allen moeten we dit aanpakken: allochtoon en autochtoon. Het is een kwestie van geven en nemen en ze nu zelf: er komen toch ook goede dingen vandaan? Zouden we ooit nog zonder een heerlijk broodje Kerriekip kunnen, een Turkse pizza en goede Marokkaanse stoofschotel? Nee, ikzelf denk dat de samenleving er alleen maar rijker van wordt, maar laten we niet ons hoofd in het zand steken en maar hopen dat het vanzelf weggaat.