Sweetlikehoney

Hoewel deze post, lang geleden geschreven, erg intiem aanvoelt, wil ik hem jullie niet onthouden. Het verwoordt ongeveer hoe ik me lange tijd heb gevoeld.Veel mensen hebben het misschien niet beseft, maar de donkere tijden waren zwarter dan ik me had voor kunnen stellen en ik weet dat ik ook een aantal van jullie flink ongerust heb gemaakt. Sorry daarvoor! Ik had de moed en de kracht niet om dit jullie te laten weten en reageren was zo moeilijk. Ik wilde geen vervelende verhalen meer vertellen, mijn hoofd in het zand steken en alles vergeten. Het ligt zeker niet aan jullie en hoop dat jullie het me kunnen vergeven.

Ondertussen heb ik van mijn allerliefste vriendin de nodige geestelijke steun gehad, maar heeft zij mij ook in daden gesteund waardoor het nu iets beter met me gaat.. Lieve S, bedankt dat je zo volhardend bent geweest en mijn nee niet hebt geaccepteerd. Ook heb ik op dit moment andere begeleiding om ervoor te zorgen dat alles weer een beetje op zijn pootjes terechtkomt. Zoals een kennis van mij zei: “Er komen op een gegeven moment weer zilveren zonnestraaltjes door de donkere wolken”. Ik geloof dat ik die zilveren straaltjes nu weer begin te zien en hopelijk worden het er steeds meer.

Waar ik over een jaar zit, of misschien nog eerder, is niet duidelijk, maar ik beloof jullie dat ik in het vervolg iets zal laten weten, al is het maar duidelijk dát ik even bij mezelf blijf en terugkom..

Liefs,

.

.

***************************

Lieve, lieve, lieve Sjoerd,

Het is vandaag bijna een jaar geleden dat ik je heb moeten laten gaan. Die avond zo overtuigd dat ik het wel alleen zou redden, door zou kunnen gaan. Ik weet het, het was voor jou geen doen meer. Op dat moment had ik dat nog niet zo goed in de gaten.

Ja, je kon niet meer bij mij slapen, had moeite met eten en steeds maar last van vocht. En toch, ik heb alles verstopt, alle signalen zoveel mogelijk genegeerd en hoopte steeds op ietsjes meer. Een weekje langer, een maandje langer, een Sinterklaas, een Kerst met jou. Je 40e verjaardag, mijn verjaardag en de hoop dat ik je toch mee mocht nemen naar Vegas om jou te zien stralen tussen al die professionele pokeraars. Het mocht niet zo zijn…..

Verdomme, ik mis je zo erg. Jij was degene die me begreep, die mij accepteerde zoals ik was. Ik was goed. Het is zo’n simpel zinnetje, maar voor mij betekende het alles. Jij was er voor mij als het even niet ging, waarbij ik kon schuilen, mocht huilen en die zijn armen om me heen sloeg. Bij wie ik -voor de eerste keer in mijn (volwassen) leven- op schoot durfde te zitten. Die me liet lachen. Och, ik zal nooit vergeten hoe blij je telkens was als ik thuis kwam van mijn werk. We konden goed activiteiten ondernemen zonder elkaar, maar thuiskomen, was voor beiden onbeschrijflijk.

En nu moet ik weer alleen verder en ik wil niet meer alleen zijn. Ik wil jou terug, ik wil je op de bank hebben, Kasper tegen je aan schurkend of op je hoofd zien liggen en hem intens gelukkig te horen spinnen. Ik wil je gemopper weer horen als ik het geduld niet heb om de boter waarin de biefstuk gebakken moet worden, bruin te laten worden. Ik wil je nog 1 keer de slaapkamer binnen te zien springen en ‘Het is mij’ horen zeggen. Ik wil met liefde urenlang naar je geratel over Linux horen luisteren, hoewel ik na een kwartiertje de draad volledig kwijt ben. Ik wil nog meer vage, rare, hopeloze bijnamen uit jouw mond horen, ik zal nergens meer over mopperen.

Ik wil nu eindelijk een keer voor je zingen. Echt!: niet stiekem in de douche en dan stoppen als ik hoor dat je eraan komt. Ik zal me niet meer verstoppen voor je als je een foto van me probeert te nemen. Ik wil de mogelijkheid hebben om je stem op te nemen, zodat ik dat terug zou kunnen luisteren, al je wijze woorden in mij opnemen en ze nooit meer vergeten. Ik wil eindelijk begrijpen wat pot-odds en implied-odds zijn en je laten zien dat ik het begrijp en een keer echt goed winnen. Je trots op me laten zijn, je Principessa zijn en niets anders. En laat ik zeker niet vergeten, bij jou op de bank liggen en samen in slaap vallen bij een of andere saaie film en wakker worden omdat je een enorm stinkende scheet laat midden in mijn gezicht.

Ik weet dat je veel mensen geraakt hebt, dat het bij ons bijzonder verlopen is, dat ik had moeten beseffen dat het kortstondig zou zijn. En toch, ik wilde er niet bewust mee bezig zijn. Stiekem hadden we het er natuurlijk wel over, maar gevoelens kwamen hier nauwelijks aan te pas. Probeerde zoveel mogelijk te genieten van van de momenten die gegeven zouden worden.

Ik ben zo boos op mezelf dat ik mijn belofte aan jou niet waar kan maken. Dat er gedachtes in mij opkomen die ik eigenlijk liever niet zou willen. Het leven heeft zijn kleur verloren. Pas achteraf besef ik hoe mooi die kleuren waren en ik mis ze. De toekomst boezemt mij angst in. Niemand weet wat er in petto ligt en of ik ooit nog een keer nog zo’n mooi iemand (maar dan toch hopelijk langer) mag vinden.

En dan die verdomde onzekere situatie. Ik vermoed dat jij dit ook niet zo hebt gewild, dat -als je dat had gekund- je alles had teruggedraaid, opgelost, maar helaas is de realiteit niet anders. En stiekem klinkt er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: “Nicky, het is niet erg, het komt wel weer goed”, “Laat los” en “De wereld zal je echt wel weer gaan toelachen”. En het is zo moeilijk om dat te geloven.

Iedereen heeft zijn mening klaar over onze relatie. Ik besef me ook bepaalde dingen wel, maar soms wordt er wel heel hard geoordeeld. Ik vind het op dit moment moeilijk om nog over jou met mensen te praten. Het is al zo lang geleden en ik zie de mensen in mijn omgeving verder gaan. Dat zou ik ook moeten doen, maar het is lastig.

Dank je wel schat voor alle mooie momenten, voor wat je met me hebt durven delen, wat je me hebt gegeven. De herinneringen zullen blijven en ik zal ze altijd koesteren en mocht ik een keer tegen je ‘zeggen’ dat ik er spijt van heb, weet dan dat het niet waar is.

Love you always,

je Icky spikki sprouw