Mijn opdracht bij de suikerfabrikant is achter de rug. Vorige week maandag ben ik nog even langsgeweest om netjes mijn werk over te dragen. Niet dat dit nodig was, ik had alle openstaande punten op papier gezet, maar het leek mij wel zo prettig voor de vaste directiesecretaresse om mij nog even te zien en eventueel vragen te kunnen stellen.
Vragen had ze niet, maar weg gaan kon ik ook niet. Ik had mijn manager/directeur/opdrachtgever beloofd nog even te blijven totdat hij uit vergadering zou zijn. In de kantine het bedrijfsrestaurant (eentje waaraan veel bedrijven een puntje aan kunnen zuigen en daarom geen kantine mag heten) liep ik hem tegen het lijf. “Ga je weg zonder mij gedag te zeggen?”, vroeg hij.
Ik zou niet durven en samen zijn we naar zijn kantoor gelopen. Hij had tijdens zijn weekendtrip speciaal voor mij een kruidkoek gekocht. De andere managers hadden een kaart met leuke teksten en een suikerpotje voor me geregeld en drukten me op het hart suiker te blijven gebruiken.Ondertussen voelde ik mezelf enorm rood worden, maar het was nóg niet alles. Zijn secretaresse had een pakje voor me waarin een fotolijstje, een spelletje en twee mokken van SU zaten. ‘Zodat ik ze niet zou vergeten’.
Alsof ik dát zou kunnen. Ik heb het vier weken enorm naar mijn zin gehad. Fijn om te horen dat ze zo tevreden zijn, want ik ben wel een beetje een wervelwind. Maar mochten ze in de toekomst iets hebben, dan rijd ik met liefde iedere dag naar die uithoek.
Bedankt voor deze leuke en bijzondere ervaring. Bedankt voor de waardering en het bijzondere afscheid. En reken er maar op dat iedereen bij ons een extra schep suiker in koffie of thee zal krijgen.
Geen Max Havelaar suiker meer kopen dus….
Max? Nee, Charles. Hij moet natuurlijk wel zijn V70 kunnen blijven rijden, zodat ik volgende keer weer af en toe een leuke auto tot mijn beschikking heb. 😉
goh wel superleuk dat ze dat allemaal gedaan hebben. dat is nog eens een afscheid. bij sommige is het van houdoe en mss tot ziens. en mag het ook een zoetje zijn?
Precies, het was bijna een “Tempo Team”-afscheid. 😉 Maarreh, zoetjes komen hier het huis niet meer binnen. Maken ze daar niet, dus je moet het met een schepje suiker doen (psst, niet doorvertellen, maar ik heb weldegelijk zoetstof in huis; mogen zij alleen niet weten).
hahahahahahaha, nou ik zal ze anders wel stiekem mee naar binnen smokkelen in de dubbele bodem van mijn tas.